Al zittende in de public library van Nelson, nu echt een blogpost, na mijn lap tekst op Facebook. Het was wat lastig gebruik te maken van het internet, vanwege mijn verblijf bij mijn oom en tante. Bijna compleet zelfvoorzienend zijn betekent in dit geval ook niet altijd gebruik kunnen maken van de luxe die internet is. Heb ik het gemist? Dat valt enorm mee. Ik merkte dat je grotendeels zonder kunt, hoewel het voor het maken van boekingen e.d. toch niet overbodig is.
Ik heb weer van allew mogen doen, voornamelijk veel mooie wandelingen. Ik ben ten slotte in Nieuw Zeeland. Abel Tasman National Park was fantastisch. Per boot langs alle baaien gevaren en zelfs een aantal dolfijnen gezien, heel bijzonder. Bij Tonga Quarry ging ik van boord, om 2 uur te wandelen naar Medlands Beach. De eerste klim van een half uur was wat pittig, daar het pad behoorlijk steil omhoog liep. Maar ook fijn hoor, jezelf aan het werk zetten! Het pad liep door bos, langs mooie stranden en zelfs langs 2 watervallen. Wat een kabaal zeg! Eenmaal in Medlands Beach had ik nog 2 uur tijd voor ik weer de boot op kon. Ik kan je vertellen, zittend op een rots de zee in turen en een powernap op het strand zijn compleet geen straf, helemaal omdat er geen zandvlooien aanwezig waren dit keer.
Ook heb ik Motueka verder verkend. Ik ben naar het strand gelopen en heb hier wat gebladerd in mijnn Lonely Planet, wat zitten dagdromen en mezelf toen een schop onder de kont gegeven en de wandeling van anderhalf uur gelopen. Aan de kust lag een oud scheepswrak, compleet verroest. Ik zal proberen binnenkort wat foto's te plaatsen, waaronder daarvan. Ook dit vraagt wat meer moeite ivm een camera die niet op mijn tablet aangesloten kan worden. Oh well, dit komt vanzelf.
Terug naar het strand. Letterlijk. De dag erna mocht ik namelijk de mountainbike van de moeder van mijn tante lenen. Wel even wenen hoor, links fietsen. Naar welke kant kijk je eerst bij het oversteken? "Er komt niets aan, oh help, toch wel, want ze komen van rechts ipv links bij een rechte weg." Maar alles went, dus dit ook.
Gister (zondag) een mooie wandeling naar grotten gedaan met de familie. Maar eerst vissen met mijn neefjes. Isaak ving zijn eerste forel. Hierna de "tramp", 16 km buiten Nelson. Een pad dat overging in bos. F en toe moeten we de rivier over steken, al balancerend op stenen. Omdat de rest dit soort tramps gewend is, zat er een behoorlijk tempo in. Voor mij als groentje was het soms lastig zo snel in te schatten hoe ik mijn voeten diende te plaatsen tusen alle boomwortels en stenen in het bos. Toch werd ik verrast door een modderpoel. Tot aan de nek in de drek... oké, slechts één enkel, maar toch... avontuurlijk hoor:p de laatste klim van 30 minuten naar de grot was erg zwaar. Ik moest twee keer stoppen om mijn adem te hervinden. Zelf ben ik de grot niet ingegaan omdat het glad en erg stijl was en ik genoeg kon zien vanaf buiten. Mijn neefjes kwamen er met modderige handen en zelfs gezicht (hoe ze dat hebben gedaan?) weer uit. Moe maar voldaan gingen we terug en vervolgens terug naar huis. Ik naar mijn "room with a view", zoals Karen's moeder het gastenverblijf noemt vanwege het geweldige uitzich op een rivier en bergen (heuvels, in de ogen van kiwi's). Mijn tas maar eens ingepakt en toen gezamenlijk genoten van Isaak's forel van de gril. Yum!
Vandaag stond ik om 05.30 op, om de bus van 07.15 te nemen naar Nelson. Nog even één van de babygeitjes de fles gegeven en toen was het afscheidtijd. Tijdens het wachten op de bus naar Nelson een Nederlandse man ontmoet - het accent, je pikt ze er toch uit - en in Nelson nog een kopje kofie gedronken. Na mijn boodschappen en deze post zoek ik het hostel maar eens op om die zware backpack te lozen. Vanaf nu ben ik "op mezelf aangewezen". Spannend, maar ik heb er zin in!
Groetjes uit kiwi-land
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen