Have yourself a merry Kiwi-Christmas (and a happy Newyear)

Het is 2014, wat gaat het toch snel allemaal! De tijd lijkt aan de andere jant van de wereld nog sneller te gaan.
Zat ik vorige week nog aan een heerlijk kerstdiner, luidden we vannacht het nieuwe jaar al in met goed gezelschap, een drankje (meervoud) en vuurwerk.
Het kerstdiner in mijn hostel in Napier was echt top. De vriendelijke eigenaren hadden werkelijk aan van alles gedacht. Verse gerookte forel met bruine suiker en zout (zo eten ze dat hier, heerlijk), aardappel-, couscous- en groene salades, worstjes en steak van de bbq en meer. "Laat een gaatje over voor het desert", zo klonk het. En wat er ten tafel kwam was geweldig: zelfgemaakte pavlova's met aardbeien, Hokipoki-ijs, fruit, chocola... En wijn en bier was er in overvloed. Na het eten speelden wat mensen gitaar, buiten op het balkon. Heel gezellig. De vader van de eigenaar van het hostel speelde doedelzak en we bleven tot laat buiten zitten kletsen.
Ik was blij met deze avond, want gedurende de rest van de tijd hing een groep jongens de hele dag voor de tv film te kijken. Het weer was slecht tijdens mijn verblijf in Art Deco stad Napier, maar dagen slijten voor de tv zag ik ook niet zitten. Ik ben dan ook in de regen naar buiten gegaan en vond gelukkig een nieuwe regenjas, daar de mijne aan gort lag. It served me well though, waarvoor bedankt oma Marleen:)
In Napier overviel me ook het gevoel van heimwee. De kerstdagen zijn toch een tijd van gezellig met familie zijn en warm thuis zitten. Ook verlangde ik naar een goed feest, zoals kerstmiddag elk jaar weer is. Gelukkig waren daar Angélica en haar vriend Bart. Tweede kerstdag zijn we uit eten gegaan bij een steakhouse, genaamd Hawks Breath, ofwel Haviks Adem. Dat beloofde veel goeds:p Steaks, gegaard met hele lage temperaturen voor 18 hele uren. En oh wat waren ze mals. Met zekerheid de beste steak die ik ooit heb gegeten. Hierna zijn we naar de McDonalds gelopen voor een McFlurry. Classic! Het was super om bij te kletsen met Angie en Bart en verhalen uit te wisselen. Zij hebben 5 meerdaagse wandelingen gedaan en wat ben ik trots op ze.
De dag erna heb ik niey veel bijzonders gedaan. Heb wat rondgeneusd in Vintage- en Art Deco winkeltjes, aan het strand gezeten en verhalen geschreven.
De 28e ben ik naar Whakatane gegaan, waar ik door Samara's oudoom Sandy en diens partner Beverly was uitgenodigd ook bij hen te verblijven. Superlief! Samara was al bij hen voor kerst en kende de stad dan ook goed. We hebben wat rondgelopen en de stad bekeken.
De dag erna regende het, dus we besloten naar de film te gaan. We werden helaas verrast met uitverkochte voorstellingen. We hebben toen maar wat rondgelopen en boodschapoen gedaan voor het avondeten. Samara en ik hadden namelijk beloofd pannenkoeken te bakken. En zo geschiedde. Heerlijk! Ik geloof dat Sandy en Beverly blij verrast waren. Hij is Schots, net als Samara en pannenkoeken worden slechts als desert gegeten. Van den zotte natuurlijk, niet Nederlanders? Pannenkoeken kunnen altijd en overal en belegd met al het mogelijke. Die avond keken we gezellig een film en de dag erna bracht Beverly Samara en mij naar Rotorua, de stad die stinkt naar rotte eieren.
Rotorua bevat namelijk een hooo zwavel en kent zelfs een plek die Devils Gate heet. Maar dat niet alleen. Rotorua is rijk aan waterspuwende geisers, borrelende modderpoelen, kokend hete natuurlijke waterbronnen en Maõri historie. We hebben dan ook ern bezoek gebracht aan een Maõri stad, waar de mensen nog steeds leven. Een onmogelijk uit te spreken naam siert de stad, die afgekocht Whaka village wordt genoemd:  Te Whakarewarewa (en nog een lang woord dat nergens terug te vinden is). Hier woonden we een geweldige Maõri voorstelling bij, waarin ze een traditionele Haka, een oorlogsdans van origine, dansten en prachtige andere dansen en zang ten tonele brachten. Ik vond het heel bijzonder. Hierna volgden we een tour met Maõri gids door het dorp, ze liet zien hoe men hier leeft, vertelde over de historie en gaf aan hoe men gebruik maakt van de natuurlijke bronnen. De stad is rijk aan warmwaterbronnen met zuiverende en verzachtende mineralen, die ook nog eens helende krachten zouden bezitten. Het water voelt daadwerkelijk zacht aan en de olieachtige structuur maakt dat je huid verzorgd wordt. De mensen in de stad badderen 2 keer per dag in dit water en gebruiken slechts natuurlijke bronnen voor alles. De kinderen duiken graag naar muntjes, als toeristen die in het water gooien. Ze hebben een bijzondere plek om ze te bewaren: hun mond. Sommige plekken in de stad zijn voor iedereen verboden terrein. Vanwege de kokende waterbronnen, is het niet overal veilig. Van sommige bronnen weten zelfs de Maõri niet de diepte. In de stad kon je ook een Maõri tattoo laten zetten in de meest prachtige designs. Heb ik niet gedaan hoor, maar kijken is altijd leuk. Op terugweg naar ons hostel zijn we, ondanks regenjas, kletsnat geregend. Wat een weer! In onze natte goed boodschappen gedaan voor die avond, zodat we niet een tweede keer door de regen hoefden. Die avond hebben we dan ook maar met een fimpje doorgebracht.
En toen was het ineens Oudjaarsdag! We zijn per bus naar Taupo gegaan, waar we Oud en Nieuw zouden vieren. Na wat noodzakelijke boodschappen - avondeten, brood, wijn ;) - zijn we gaan genieten van de zon, waarna we uit eten zijn gegaan en hebben genoten van een heerlijke risotto. In het hostel een wijntje gedronken en toen het centrum ingegaan. Hier was ht erg gezellig en druk. Om 00:00 knalde het vuurwerk ons tegemoet. Het is wel wat anders dan bij ons. Waar het in Nederland een niet te stoppen serenade van knallen is, de hemel blank staat van de rook, de straten rood kleuren van al het kruid en flitsen je om de oren vliegen, is ht hier slechts een vuurwerkshow van 15 minuten. Naar mijn mening zitten er zeker goede kanten aan het afsteken van vuurwerk op een centrale plek en het feit dat het geregeld is door de overheid en wordt gedaan door een ervaren iemand. "Veiligheid boven alles", moet men hier hebben gedacht.  Na dit spektakel zijn we op zoek gegaan naar een leuke bar en we mengden ons onder de lokale Maõri bevolking. Het was erg gezellig hoewel niet iedereen van ons gezelschao was gediend. Samara vond namelijk een tasje van iemand op het toilet en wilde dit teruggven, waarop de eigenaresse woest werd. Een tijd later kwam ze naar ons toe en nodigde ons uit mee te gaan naar een feest bij haar thuis. Ik vertrouwde het niet en ben van mening dat je goed naar je instinct en voorgevoel moet luisteren. Samara deelde dezelfde mening en we besloten in de bar te blijven. Een Maõri man, vertelde ons dat de dame in een gang zit, die blanken graag in elkaar trimt. Gezellig! Echt een raar idee en ik kan me eindelijk een beetje voorstellen hoe het moet voelen gediscrimineerd te worden om je afkomst. Leermomentje en ik ben blij dat we naar ons voorgevoel hebben geluisterd. Ik wil hier overigens wel duidelijk bij vermelden dat dit een incident is en dat Maõri echt niet allemaal zoals zij zijn. Zelfs in veilig Nieuw-Zeeland heb je dus gangs, misschien naief maar zoiets verwacht je niet meteen. De rest vsn de avond was erg gezellig. We werden de bar uitgeveegd en gingen terug naar ons hostel, waar we ern drankhe hebben gedaan met wat mensen die nog wakker waren. Om een uur of 3/3.30 zochten we ons bedje op.
In Taupo wilde ik graag de Tongariro Crossing doen, maar het weer is te slecht de komende dagen. Ik denk overigens na over een eventuele skydive in Taupo. Vandaag willen we een mooie wandeling naar de Huka Fallsven hete waterbronnen doen en ik moet aan de bak om uit te zoeken wat ik vanaf morgen ga doen en zien. Nu heb ik nog geen idee namelijk.
But it's all good:)

Ik wens jullie allemaal een geweldig en liefdevol nieuwjaar toe.

Liefs

Familie tijd en op naar Noord

Na Punakaiki, nam ik de bus naar Kohatu, waar mijn oom me ophaalde. Mijn neefjes lagen al in bed toen we arriveerden. Vanwege alle drukte rondom kerst en het eind van hun schooljaar waren ze er wel aan toe. Het was hun laatste dag school en het begin van hun zomervakantie vam 6 weken. Met kerst ja;)
Ik werd wederom warm verwelkomd door mijn oom en tante, met een overheerlijk en supergezond maaltje en een goede kop thee met melk. Hier zie je de Britse roots van Nieuw-Zeeland in terug.
De volgende dag toen ik uit het gatenverblijf kwam, zag ik dat mijn neefjes en hond Rusty al aan het wachten waren tot ik "eindelijk" wakker werd. Hoe schattig! Ze overspoelden me met al hun verhalen en natuurlijk moest de kerstboom worden geshowd. Het was er een uit eigen achtertuin. Na het ontbijt maakte ik, samen met mijn neefjes, een hanger in de schuur van mijn oom. Leuk om te zien hoe handig deze jonge kinderen al zijn. Ze maken met Kerstmis ook altijd een cadeautje voor elkaar binnen hun gezin van materialen zoals hout, paua schelp, stof, etc. Mijn oom en tante hebben deze traditie in het leven geroepen om de kinderen te leren aan een ander te denken en daarnaast vinden ze al het plastic speelgoed van tegenwoordig helemaal niets.
Die middag spendeerden we bij de rivier, waar mijn neefjes zich gedroegen als aapjes, al klimmend in bomen en ze oefenden hun zwemkunsten. Hond Rusty deed gezellig mee, met het zwemgedeelte dan.
Die avond deelden we een maal met Karen's moeder Carol, die een heuze Pavlova meebracht. Mijn neefjes werden wild bij dit vooruitzicht.

De volgende dag vertrok ik veel te vroeg naar Picton. Ik mocht mijn bed al
uit om 05.45 en om 07.00 moest ik al bij de bus zijn.
In Picton verbleef ik in hostel The Villa, een voormalige, je raadt het al, villa. De prachtige achtertuin met boomhut, hangmat, tafels en rozenstruiken verhulde dat het wat overvol was. In een kamer slapen met 9 anderen is best veel. Toch was het er ook gezellig en ik ontmoette wat leuke mensen.
Ik ben die dag nog naar het aquarium gegaan en heb wat rondgelopen in het pittoreske havenstadje dat Picton is. De dag erna was het tijd om het Zuidereiland gedag te zeggen en de ferry naar Noord te nemen. De ferry op zich voelde als een mini vakantie en ik hoopte op het spotten van een walvis of (lees:en) een school dolfijnen, maar helaas. Toch was de 2, 5 uur durende toch t door Malborough Sounds puur genot voor het oog.

Eenmaal in Wellington schrok ik me rot van het aanzicht van het hostel.
Ik had het al wel van anderen gehoord, maar het was dus niet overdreven: Wellington kent slechs mega backpackers. Ik overdrijf niet als ik zeg dat er ten minste 300 gasten verbleven op het moment dat ik er was. De 8 bedroom dorm waarin ik sliep was elke avond tot de nok toe gevuld met steeds wisselende gasten. Ik vond het helemaal niets. Het voelt enorm anoniem en contact leggen gaat toch wat minder makkelijk. De sfeer is daarnaast niet zo gezellig.
Ik besloot er het beste van te maken en heb me alledrie de dagen prima vermaakt in Windy Wellington, waar rukwinden je om de oren vliegen en je je bij tijden echt vast moet houden om te blijven staan. Ook ontmoette ik een aantal superleuke mensen in de kamer waarin ik sliep.
Het Te Papa museum vond ik prachtig en ik wilde dat ik mijn broertjes er mee naartoe had kunnen nemen. Het is leerzaam, interactief en er is gewoonweg zoveel te zien en te doen. Daarnaast vond ik de manier waarop alles onderverdeeld was mooi. Ik ben in totaal 3 keer naar het museum gegaan, omdat het te groot is het in 1 keer te bezichtigen. En nog heb ik de twee betaalde exposities oergeslagen vanwege tijdsgebrek. Het meest inspirerende vond ik een documentaire die verschillende Nieuw-Zeelanders portretteerde, elk met hun eigen bijzondere verhaal. Zo was er een man die de gevaarlijkste kliffen en bergen uitzocht om hier met parachute vanaf te springen en een man die leefde van het land en het bos, puur van wat hij er vond.
Verder heb ik de Weta Cave bezocht, aan de rand van Welington. Dit is geen echte cave, maar de werkplaats en een minimuseum van Weta studio's, een inmiddelw grote naam in de filmindustrie. Je hebt vast wel eens het verhaal gehoord van een dwergachtig schepsel die samen met een gezelschap bijzondere figuren op een queeste gaat om een ring te vernietigen. Jazeker, ik heb een kijkje mogen nemen in de werkplaats van de makers van o.a. The Lord Of The Rings, The Hobbit, TinTin en vele andere bekende films. Het mini-museum op zich viel wat tgen. Ik wist niet dat ik "mini" zo letterlijk moest nemen. De behind the scenes film maakte veel goed en de rondleiding, waarvoor ik 20 dollar neertelde, was het dubbel en dwars waard. Voor een LOTR-fan a.k.a. nerd zoals ik was het bijzonder om in ht atelier te zijn. Ik leerde er o.a. dat elk kostuum twee versies kent. Eentje gemaakt met de "echte" materialen, zoals ijzer of zelfs aluminium, want lichter en leer voor de close-ups en eentje gemaakt van goedkopere materialen, zoals plastic en rubber, gemaakt voor actieshots, want deze materialen maken het een stuk lichter dan het echte werk en de acteurs kunnen zich er gemakkelijk in voort bewegen tijdens een van de vele epic battles. Daarnaast was het daadwerkelijk aanraken van een van de props uit The Hobbit een waar hoogtepunt (ik zei toch, nerd alert) Een prachtig onderdeel van een elfenharnas, gemaakt door onder andere degene die de tour leidde.
Verder heb ik rondgelopen in Wellington. De kade was erg bijzonder, met art deco gebouwen en kunstwerken. Veel te zien dus.

Gister ben ik aangekomen in Napier, na een busreis van 5,5 uur, een lange zit. Vanavond krijgen we een heus kiwi-kerstdiner voorgeschoteld, incluis wat lokale bieren en wijnen. Dit gaat er wel anders aan toe dan bij ons in Nederland. In plaats van binnen bij de haard, na een wandeling in een met sneeuw overdekt bos, onder het genot van warme chocolademelk en die avond gourmet of uit eten, om even alle clichés van stal te halen, houdt men hier van barbeques met pavlova als dessert. Het is dan ook zomer. Aan de ene kant mis ik de gezelligheid die de winter en de kou kan brengen wel, maar over het mooie weer klaag ik natuurlijk niet. Ik ben in elk geval benieuwd.

Ik wens iedereen een hele fijne kerst toe, hopelijk met een haardvuur, een wandeling, sneeuw, warme chocolademelk en gourmet (of een ander geweldig lekker maal), maar bovenal met elkaars gezelligheid.

Liefs

Zonsondergang, jade en pannenkoeken

Omdat ik binnenkort weergeen internet heb, hieralweer een post.

Ik zou op vrijdag de 13e vertrekken uit Franz Josef, waar ik wachtte op de bus naar Hokitika. Ondertussen gezellig kletsend, besloot ik eens in mijn agenda te kijken. Maar wat zag mijn oog? In plaats van om 09.45, vertrok de bus om 09.15. Bleek ik bij de verkeerde dag te hebben gekeken. Reizigersaandoening, waarbij je in de war raakt metde dagen. De vaste structuur is er immers niet. Net toen ik dacht in een flow te komen... Iets teveel flow. Oh en vrijdag de 13e, dat ook.
Gelukkig kon ik met iemand meerijden naar Hokitika:)

Na mijn spullen gedumpt te hebben en kennis gemaakt te hebben met de toffe eigenaar van het hostel - incluis roze hanekam -, was het tijd voor een rondje Hokitika en de nodige boodschappen. 3 dagen achter elkaar hetzelfde een, woehoe! Gelukkig was het lekker, maar ook dat heb je natuurlijk soms als je alleen reist. Verder vond ik het leuk rond te kijken in alle boetiekjes waar men jade bewerkt en tot mooie sierraden en voorwerpen verwerkt. Hokitika zit er vol mee.
Die avond liep ik met een Spaans meisje uit het hostel naar het "Sunset Point", waar de zon vurig in de zee zakte en het water goud liet blinken. De golven ondertussen woest op de kust klotsend.
Heb je het beeld? Mooi!
De volgende dag leende ik een fiets in het hostel en fietste een tijdje langs de kust. Verder heb ik die dag niet zo veel gedaan, behalve een beetje rondgelopen in het centrum en gekletst met alle vriendelijke mensen in het hostel. Hieronder ook een echtpaar van rond de 75. Zij reizen in totaal 10 weken in Nieuw-Zeeland rond per auto en verblijven in backpackers/hostels, juist omdat daar veel jonge mensen zijn. Ze vinden het leuk om te blijven leren van jonge mensen en voelen zich zeker niet de 75 jaar die ze tellen. Wat een inspirerende mensen! Die avond heb ik nieuwe "Hobbit" gezien im het Hokitika theatre, een gerestaureerd authentiek theater. Een topfilm in een prachtig theater.

Op mijn laaste dag ben ik met een Tasmaanse jongen naar het Kiwi centre geweest, waar ik dan eindelijk een van de symbolen van Nieuw-Zeeland heb mogen zien. Nadat mijn ogen aan het donker gewemd waren, dat dan weer wel. Kiwi's zijn namelijk ontzettend schuwe vogels en in het kiwi centre was het licht dan ook zeer gedimd. Maar wat een interessante en schattige vogels zijn het! Hilarisch hoe ze een sprintje trekken om een hapje te eten en vervolgens razendsnel weer terugsprinten. De kiwi is namelijk een loopvogel. Helaas wordem ze bedreigd door vele roofdieren, zoals de van origine niet in Nieuw-Zeeland voorkomende kat, rat en possum. En ook honden vinden ze zeer interessant. Wat het museum me gelukkig leerde, is dat er allerlei programma's gaande zijn om deze dieren te beschermen. Waar normaliter slechts ca 5% van alle kiwi-eieren de volwassenheid bereikt, is dit aantal vele malen hoger, wanneer ze bijvoorbeeld in centra worden gehouden tot ze volwassen zijn en dan worden uitgezet.
Naast de kiwi's zijn er een enorm aantal enge alen te bewonderen, hoewel het eerder andersom lijkt te zijn. Ze staren je aan alsof ze je ter plekken zouden willen verslinden. Scary!!
Verder waren er allerlei bijzondere vissen te bewonderen.

De volgende dag ben ik per bus, die ik gelukkig niet mistte dit keer, naar Punakaiki vertrokken, waar ik de Nederlamdse Diana weer trof die ik nog kende van Christchurch. In Punakaiki moesten we helaas afscheid nemen, omdat Diana Woofer werk ging doen. Dit is werk dat je doet voor accomodatie en soms eten. Over het algemeen is het 4 tot 5 uur werk die je per dag verricht.
Die middag ben ik met een Engelse jongen naar de Pancake Rocks gegaan. Ontzettend bijzonder hoe deze stenen zijn gevormd door de wind en de zee en lijken op stapels pannenkoeken. De golven die woest op de inbeuken maken het een mooi aangezicht.
Een pakje kaarten heeft mij en een stel anderen die avond verder vermaakt, gezellig!
Vandaag weer eens een wandeling gedaan (3 uur) met een Nederlands meisje, heerlijk door de drek banjeren... De Pancake Rocks was waar je op uit kwam dus hier zijn we weer langs gegaan. Dit keer waren de "Blowholes" goed te zien. Wanneer de zee in de rotsen slaat, stuift ht water omhoog. Een van deze punten wordt letterlijk vertaald "Schoorsteen" genoemd, omdat het water er op een dus danige manier aan de bovenkant weer uitkomt.
De dag heb ik verder zeer nuttig besteed. Ik hoorde namelijk om mij heen dat er in ontzettend veel plaatsen niet eens meer een kamer in een hostel vrij is tijdens de feestdagen. Lichtelijk in paniek ben ik alles gaan plannen en boeken t/m Nieuwsjaarsdag. Vele telefoontjes, pogingen tot boekingen en afwijzingen later is het me dan toch gelukt:)

Vandaag vertrek ik naar Motueka, voor een kort verblijf bij mijn familie. Dit zal voorlopig toch echt de laatste keer zijn dat ik ze zie, helaas.

Liefs

Prinsheerlijk in Queenstown, wandelen in Wanaka en glibberige gletsjers

Vrijdag 6 december, waar de goede Sint en zijn Pietermannen alweer richting Spanje zijn vertrokken, deden wij hetzelfde. Niet naar Spanje, wel naar Queenstown, de stad van de actie, snelheid, feesten en adrenaline. De stad waar je al je geld met gemak over de balk zou kunnen smijten. Maar ik heb me gedragen.

De eerste dag ontmoetten we een aantal leuke mensen, die vroegen of we die mee wilden stappen. Dit deden we in een kroeg, genaamd "Cowboys", en deze naam werd eer aangedaan. Wanneer je deze kroeg binnenstapt, wordt je begroet door een heuze beer. Een beetje luguber, zo'n opgezet dier. "Gelukkig" is hij niet allen, nee, zijn vriendjes Eland en Koe(ienhuiden) houden hem gezelschap.
Verder waan je je in het Wilde Westen met heuse zadels als barkrukken, pistolen waaruit men bier tapt en passende muziek. Daarnaast schenken ze de glazen goed vol. Ik ben mee gaan doen met gewichtheffen en bestelde ook een pint waarin men een liter bier schonk. Jawel! Buiten alle indrukken, was het een supergezellige avond en net wat ik nodig had; ik mis de avondjes uit in Hengelo stiekem een beetje.

Omdat we de volgende dag de Shotover Jet deden, maakten we het niet al te laat. Een kater zou niet zo'n goed idee geweest zijn. De Shotiver Jet, een speedboat, racet namelijk met hoge snelheid over een rivier, ter nauwernood rotsen ontwijkend. Hoewel de kapitein/chauffeur (?) er met opzet rakelings langs voer. Wanneer hij een rondje met zijn vinger draaide, wisten wij dat er een 360 graden spin aan zou komen en dat we ons goed moesten vasthouden. Gelukkig hadden we ontzettende sexy outfits aan om ons droog te houden: een lange zwarte oversized regenjas en een naar natte hond ruikend lifevest. Super toch?

Die avond besloten Samara en ik weer de stad in te gaan. In Cowboys werden we aangesproken door dronken schaapsherders. Altijd interessant. Al snel vonden we het tijd voor een andere kroeg. We vonden er een met live muziek en goede rode wijn. En wie was degene die live speelde? De straatmuzikant uit Christchurch. En hij deed het weer erg goed, zijn zang begeleidend met viool, mondharmonica en gitaar. En dat allemaal tegelijk! Oké,  dat is niet waar, maar goed was het zeker!

De laatste dag in Queenstown liep ik met Samara de Queenstown Hill. 900 meter steil omhoog, wat kon ik nog meer wensen? Omdat Samara een supergoede conditie heeft noem ik haar altijd de "mountain goat". En ik besloot het in mijn eigen tempo te doen, zodat zij wat sneller kon gaan. Bij de splitsing had ik geen idee welke richting ze op was gegaan dus ik ging rechtdoor. Natuurlijk was dit de meest steile weg omhoog, dus ik was buiten adem aan de top. Wat bleek nu, Samara had een pijl achtergelaten bij de splitsing, maar, hoe kan het ook anders, die had ik gemist. En zij bleek rechts te zijn afgeslagen. Toen we de afdaling wilden gaan doen begon het keihard te regenen. Mijn regenjas hield me gelukkig droog, waarvoor bedankt (oma) Marleen!

Na Queenstown splitsten Samara, Elena en ik ons op en gingen ieder onze eigen weg. Voor mij was dit de Intercity bus naar Wanaka, een leuk plaatsje aan lake Wanaka. In het hotel kwam ik een Frans , meisje tegen die ik nog kende uit Dunedin. We trokken een fles Nieuw-Zeelandse rode wijn open en besloten de dag erna de Rob Roy valley track te gaan lopen. Onderweg pikten we een lifter op, die ook de track wilde lopen. Deze prachtige route voerde ons over een woest kolkende rivier via een hangbrug. Verder was het uitzicht wonderschoon. Bergem wisselden zich af met het zich op de rivier, rotsen en de gletsjer piepte af en toe door de bomen van het bos. Wat het spannend maakte, waren beschadigde gedeeltes op de route, vanwege vallende stenen, afbrokkelende rotsen en gletsjerstromen. Een gletsjerstroom kan erg onvoorspelbaar zijn en van het ene op het andere moment besluiten eens een andere route naar beneden te nemen.

Na Wanakq ging ik naar Franz Josef. In de bus ontmoette ik de Frans-Canadese Sindy, die ik kende uit het hostel in Queenstown. Het is grappig hoe je op een gegeven moment dezelfde mensen opnieuw tegenkomt. De wereld is klein.
In Franz Josef ging ik met een Duitse jongen uit mijn hostel naar de Franz Josef gletsjer. Helaas trekt deze zich razendsnel terug, wat op dit moment betekent dat je op maximaal 500 meter van de gletsjer kunt komen. En de verwachting is dat Franzie over 10 jaar niet eens meer te bewonderen is vanaf de grond. Dit is echter niet het enige dat deze gletsjer zo bijzonder maakt. Het is 1 van de 3 enige gletsjers ter wereld die zich in een regenwoud bevinden. Dit geeft een ietwat bizar aanzicht en ook betekent dit een hoge vochtigheid, relatief warme temperaturen en veel regenval. Franz' buurman is Fox, ook een regenwoud gletsjer. Nieuw-Zeeland telt dan ook 2 van de 3 gletsjers en wat zijn ze er trots op . Die avond hebben Sindy en ik een heerlijke pasta gekookt en een geweldie wijn gedronken. Supergezellig.

Vandaag vertrek ik alweer vanuit Hokitika naar Punakaiki, maar dat bewaar ik voor een volgende post. Genoeg geschreven, dacht ik zo.

Liefs

6 feiten waarvan je nooit hebt geweten dat je ze wilde weten

1. Voor elke Nieuw-Zeelander zijn er 5 schapen in dit land.
2. Voor de Maori naar Nieuw-Zeeland trokken, waren er de Moriori. Legendes zeggen: "The Maori ate the Moriori." Echter dit is niet waar. Ze hebben zich simpelweg vermengd met de Maori en zijn dan ook nog steeds hier.
3. De steilste straat ter wereld is in Dunedin. Althans dat zeggen de kiwi's zelf.
4. Een kiwi is niet slechts een vrucht. Het is daarnaast een vogel, een inwoner van Nieuw-Zeeland en zelfs het Nieuw-Zeelandse geld noemt men kiwi. Verwarrend? Mneuuu... lees nummer 5.
5. Tea is naast een kopje vloeibare heerlijkheid ook avondeten. Wanneer je wordt uitgenodigd is het meestal voor avondeten, dus voor de zekerheid kun je het beste even vragen wat de bedoeling is ;)
6. Captain James Cook was niet zeker of hij de Doubtful Sounds wilde verkennen, toen hij naar Nieuw-Zeeland kwam in 1769. Het leek hem een lastig te bereiken en te verkennen gebied. Vanwege deze twijfel dan ook de "Doubtful" sounds.

Veel plezier met deze levensveranderende feitjes. Wees voorbereid om wat hoofden te keren en wat monden te zien openvallen.

Penguins, zeehonden en andere "rare" vogels

Leeswaarschuwing: frustratie vanwege ontbrekende foto's is niet te verhalen op auteur van dit stuk. Tip: probeer Facebook voor nieuwe foto's. 28 november, de dag dat ik heerlijk vroeg op moest. Om 07.30 diende ik namelijk al bij de bus te zijn, die me naar Oamaru zou brengen. Hier kwam ik 11.35 aan. Oamaru verschilt enorm van het bij tijden spookachtige Christchurch. Strand en een gezellig stadje was vanaf nu mijn uitzicht. Ook het weer werkte mee, a.k.a. zon. Hier was ik wel aan toe, na wat druilerige dagen. In Oamaru ontmoette ik mijn Schotse vriendin Samara en de Duitse Elena de dag na aankomst. We slenterden wat rond en dronken een geweldige cappuchino in cafe "Steam". Waar zij verder reisden naar Dunedin, spendeerde ik nog een nacht in Oamaru. Die avond besloot ik rond 19.30 naar het strand te gaan, waar penguins rond 22.00 aan land komen. Het stralende weer zorgde voor een prachtige zonsondergang. Ondanks de kou was het het zeker waard te wachten op de kleinste penguin ter wereld: de " blue penguin" of "dwergpenguin". Tijdens het wachten werd er door surfers gezorgd voor wat vermaak en wat show off, natuurlijk. rond 21.00 waren de eerste groepen penguins reeds te zien in het water. Toch duurde het nog ongeveer drie kwartier voor ze aan land durfden te gaan. Hilarisch was het om te zien hoe ze waggelden, vielen en weer opkrabbelden en om zich heen keken (niemand zag me vallen? mooi!) om vervolgens verder te waggelen, alsof er niets gebeurd was. De dag erna was het bustijd: Dunedin dit keer. Deze studentenstad is rijk aan cafe's en ik had hier afgesproken met Samara en Elena. Elena huurt hier een auto, dus vanaf Dunedin zou ik met hen meereizen. In Dunedin waren festiviteiten vanwege de Common Wealth Games en de Queens's Baton die de wereld rondgaat, langs alle landen die aan de games meedoen. De Common Wealth Games zijn een soort mini Olympische Spelen. Deze Schotse traditie zorgde voor een zeer enthousiaste Samara, die de baton natuurlijk vast wilde houden. Leuk, al deze mensen die hun tradities naleven, zoals dans in kilt en het spelen van de doedelzak. De dag erna zijn we naar het Otago museum gegaan, waar een heuse Maori War Canoe te bewonderen was. Daarnaast allerlei andere Maori voorwerpen, opgezette dieren (hopelijk waren die al dood), een mummy en meer. En mooie en uitgebreide collectie. Hierna hebben we het treinstation bekeken, een prachtig historisch pand met glas-in-lood ramen en ingelegde vloeren. Maandag 2 december was Roadtripdag. We reden door de Catlins en kozen voor de Scenis Route. Puur genieten. Geurende gele bloemen markeerden de weg naar stranden. Heerlijk in combinatie met de zilte zeelucht. Wuivende grashelmen schitterden zilver in de warme zon. En dan? Roadkill, oeps! Arm vogeltje. De eerste stop was een schattig strandje, bezaaid met Paua schelpen. Natuurlijk moesten hier wat foto's worden genomen en een oudere heer op zijn Harley Davidson was niet te beroerd er een van ons samen te nemen voor ons. Hierna stopten we bij Nugget Point, waar een slingerende weg ons naar een vuurturen leidde. Hier waren pelsrobben te zien die in het water met elkaar speelden. Ook stopten we voor een korte wandeling naar een waterval, de Purakaunui falls en het Frozen forrest in Curio Bay. Dit oeroude bos werd ooit overspoeld met lava. Hierdoor zijn er versteende boomstammen terug te vinden tussen de rotsen. Die avond stopten we in Invercargill om hier bij te komen van de dag en om pannenkoeken te eten. Een Britse variant met suiker en citroen is te lekker. De dag erna reden we verder naar Te Anau. Hier boekten we 3 nachten en meteen de dagtrip voor de woensdag: Milford Sounds. Met een boot voeren we ongeveer twee uur lang door de Sounds, waar we genoten van al het moois aldaar. De kapitein was een guitige man, die onder watervallen doorvoer om de crew te pesten. Een van hen ving met kannen het frisse water op. Daarnaast spotten we de geeloogpenguin, een penguin die uitsluitend voorkomt in Nieuw-Zeeland, aldus Wikipedia. De "Sealrock" was ook een attractie. op en rond de rots waren ten minste 25 zeehonden te zien, die lekker lagen te zonnebaden. Na de Milford Sounds cruise, deden we een deel van de Key Summit track. Een pittige wandeling vond ik, want continu steil de berg op. Die avond aten we Italiaans en dronken we een lekkere rode wijn, die we kregen van mensen naast ons. In het hostel keken we de film "Whale Rider", waarin een Maori-meisje laat zien dat ze het in zich heeft mensen te laten samenwerken. Ze breekt hier met tradities, tot op dan geldend voor mannen. Een aanrader voor iedereen die geinteresseerd is in de Maori-cultuur, Nieuw-Zeeland of die houdt van een film met een inspirerend verhaal. Verder in Te Anau nog een m,ooie wandeling gedaan langs meet Te Anau. Hier bezochten we het Wildlife reservaat, waarin onder andere de Moorpork (een uilensoort), de Takahe en andere "rare" (zeldzame) vogels. Vandaag zijn we in Queenstown aangekomen, maar daarover meer in een volgende post. Liefs!

Nelson, Kaikoura en Christchurch

Hoi allemaal,

Vandaag is het al weer de 27e van November. Dat betekent dat ik al weer bijna 3 weken in Nieuw Zeeland verblijf.
Helaas nog steeds geen foto's, want deze computer heft een sort kap, waardoor er geen usb aansluiting te bereiken is :s

Nelson vond ik superleuk. Een kleine stad - dorp, in onze Nederlandse ogen - met een gezellig centrum. Meteen de eerste dag ontmoette ik al een groep leuke mensen, waarmee ik die avond naar een open mic night ben geweest, waar iemand uit het hostel zong en zichzelf begeleidde op gitaar. Onder het genot van een lokaal biertje genoten we van live muziek. De dag erna ben ik naar het Founders Heritage Park geweest. Dit is een park, waarin aandacht wordt bested aan de mensen die Nelson vorm hebben gegeven. Door middel van de originele gebouwen, zoals de kerk, of replica's, toont men hoe het leven er vroeger aan toe ging. Dit mini-dorpje bevat onder andere een schoenmaker, een dokter, een apotheek en een oud vliegtuig. Ontzettend interessant om te zien. Dat het een heerlijke warme dag was, was ook niet vervelend.
Die avond hielden we een game-night in het hostel. Leuk om allerlei kaartspelletjes uit andere landen te leren.

De volgende dag vertrok ik naar Kaikoura. Hier kwam ik rond 12.00 uur aan. Eerst maar eens het hostel in, om van mijn backpack af te zijn. Hierna besloot ik lekker op het strand te gaan zitten. "Nee, niet weer die zandvlooien!!!". Oh jawel. En deze bleken nog agressiever. Zelfs wanneer ik liep vielen ze mijn armen aan. Dan maar op een bankje.
Eenmaal terug in het hostel ontmoette ik leuke mensen. Een meisje kwam net van een schip af, waar zij werkte voor haar verblijf. Het schip werd, op 6 mensen na, complete gerund door mensen die dit deden en er waren een aantal vrijwilligers. Ook was dit schip begaanbaar voor mensen met een handicap. Zo was er een 70-jarige vrouw, in een rolstoel, die hielp bij alles dat er moet gebeuren op een schip. Zelfs het roer had ze meermaals in handen. Dit vond ik ontzettend bijzonder en hoe gaaf is het als je mee kunt op zo'n schip? Het meisje vertelde dat ze langs een gedeelte van Australie en de gehele kust van Nieuw-Zeeland is gevaren. Nu was ze voor twee dagen in Kaikoura, waarna ze weer terug naar huis ging. Met een aantal gelijkgestemden, gingen we die avond uit eten in het beste restaurant in Kaikoura. Ik heb een heerlijke vis gehad, waarvan ik helaas de naam ben vergeten.
Een Ierse vrouw, die ook mee was, ging voor de Grouper, omdat ze het zo grappig vond dat dit een vis was, terwijl dit in Ierland total iets anders betekent. In Ierland heb je pubs, waarin het voor de jongens een soort sport is om dames in hun billen te knijpen. Zij worden Groupers genoemd. Toen bleek dat er een pub was die "The Grouper" heet, hadden we het natuurlijk helemaal niet meer.
De dag erna heb ik samen met het schip-meisje de wandeling naar de "Point Kean Seal Colony" gedaan. Deze prachtige wandeling voert je langs de kust, rechtstreeks naar een rotspartij, waar zeehonden liggen te zonnebaden en hun schoonheidsslaapje liggen te doen. Het is soms goed zoeken naar een zeehond, gezien ze enorm goed gecamoufleerd zijn. Echter, je neus is hier je grote vriend. Wanneer je namelijk op zo'n 20 meter afstand bent, komt er al een weeige vislucht voorbij drijven. Zo weet je ook dat je op moet letten dat je niet te dichtbij komt. Dat is namelijk niet iets dat ze waarderen.
We kwamen hier twee jongens in wetsuit tegen. Een van hen had een octopus gevangen, die ze van plan waren op de barbeque te doen die avond. Ze hadden tevens een Paua schelp gevonden, ook bestemd voor hun avondeten, of "tea", zoals ze dit in Nieuw-Zeeland noemen. Handig, die zuignappen, moeten ze hebben gedacht. En "plop", daar werd de paua een de zuignappen van de octopus gehangen. Wat ik persoonlijk enorm zielig vond, is dat ze de octopus niet meteen goed dood hadden gemaakt. Ze hadden geen idee hoe je dit moest doen en de octopus was, nadat ze hem met een stok hadden geprikt, nog steeds in leven. Een grote vuilniszak kwam tevoorschijn, waar het dier in werd gestopt. Enorm zielig, als je het mij vraagt.
Op de terugweg besloten we voor seafood barbeque te gaan. Heerlijke Coquilles gegeten hier.
Die avond speelden we met een aantal een potje pool in de Grouper (de pub).
De dag erna deed ik nogmaals de wandeling, dit keer samen met de Ierse vrouw. We besloten een kijkje te nemen in het aquarium. Wat een ontzettend deprimerende plek is dat. Kreeften die met velen in een klein reservoir zijn gestopt, een octopus die zijn hoofd bleef stoten, in zijn pogingen uit het aquarium te komen en zeesterren die je kon aanraken en die vervolgens van het rotsje waarop ze lagen vielen en voor dood bleven liggen. Onbegrijpelijk! We waren hier dan ook snel klaar en haastten ons weg. De rest van de wandeling weer naar de zeehonden gedaan. In een poging niet te dichtbij een slapende zeehond te komen, warden we opgeschrikt door een sort luid geblaf vanuit de bosjes. Bleken we op slechts 2 meter van een zeehond te zijn, die hiervan niet was gediend. In onze vlucht joegen we nog een stel ganzen (met kuikens) op de vlucht en maakten we een ouder echtpaar aan het lachen. Oke, en onszelf.

De dag erna was het tijd Kaikoura gedag te zeggen en te vertrekken naar Christchurch. Mijn nieuw verworven Ierse vriendin ging mee. Helaas had ze de verkeerde data ingevoerd bij het boeken van haar hostel, waardoor ze hier niet terecht kon. Na wat gedoe was er gelukkig eindelijk een plaats vrij in een ander hostel. We besloten eerst nog wat rond te lopen in Christchurch. Een beetje een spookstad, op sommige plaatsen. Je ziet de gevolgen van de aardbeving nog duidelijk en het leven van alledag heft zich wat verplaatst naar de buitenwijken. Gelukkig zie je ook veel opbouw. Waar de tram enkele dagen geleden nog niet reed, is dit nu wel weer het geval.
Inmiddels alweer aangekomen bij afgelopen zondag. We zijn naar het strand geweest, waar een demonstratie gaande was tegen het boren naar olie in Kaikoura. Een vreemde zeemist trok over het strand, die het geheel een vreemd aanzien gaf. In Christchurch zelf was het zo'n 25-18 graden, terwijl het op het strand echt koud begon te worden.
De dag erna ben ik met twee meiden uit het nieuwe hostel naar de "Botanical Gardens" en het "Canterbury Museum" geweest. In de botanische tuinen is een geweldige rozentuin te vinden. Alleen al de geur die daar hangt is geweldig:) Het Canterbury museum was zeer interessant. Het bevatte veel Maori voorwerpen, zoals vishaken en zelfs een rugzak, Maori-stijl. Omdat het slecht weer was, besloten we die avond lekker wat films te gaan kijken met een hele groep, onder het genot van chocola en thee.
De dag erna naar het "Earthquake museum" geweest, waar de aardbeving(en) in Christchurch worden uitgelegd. Er werd een documentaire getoond, waarin mensen over hun ervaringen vertelden. Zo was er een man, die op tv zag dat het gebouw waarin zijn vrouw werkte was getroffen door de aardbeving. Hij twijfelde geen moment en zette alles op alles om van Wellington naar Christchurch te komen. Er was een bus die ging. Eindelijk in Christchurch aangekomen, bleek het gebouw in brand te staan. Reddingswerkers deden wat ze konden om de brand te blussen en te zoeken naar overlevers. Ondertussen wachtte de man. En wachtte nog langer. Uiteindelijk meer dan 30 uur. Al die tijd bleef hij hopen dat zijn vrouw naar buiten zou komen. Toen kwam er een reddingswerker naar hem toe die zei dat er geen overlevers meer binnen waren. Uiteindelijk duurde het 3 dagen voor ze het lichaam van de overladen vrouw hadden geidentificeerd.
En zo waren er nog vele verhalen meer. Onzettend indrukwekkend. Gelukkig was er ook te zien welke inzamelingsacties er gehouden waren, hoe aardbevingen ontstaan en wat men in constructies van gebouwen doet om toekomstige aardbevingen te kunnen "opvangen".
Hierna dwaalden we wat rond in de RE:start mall. Deze mall bestaat uit zeecontainers, waarin winkeltjes en kraampjes met eten gevestigd zijn. Ik vind dit een ontzettend inspirerend idee.
Vandaag huur ik waarschijnlijk een fiets, samen met een ander Nederlands meisje uit mijn hostel. Wellicht gaan we even naar het strand of fietsen we gewoon wat rond. Aan de linkerkant van de weg, dat dan weer wel.

Morgen vertrek ik uit Christchurch en ga ik naar Oamaru. Ik weet nog niet precies wat ik hier ga doen, maar het plaatsje klinkt leuk;)

Liefs

Van zelfvoorzienend naar mezelf van alles voorzien

Al zittende in de public library van Nelson, nu echt een blogpost, na mijn lap tekst op Facebook. Het was wat lastig gebruik te maken van het internet, vanwege mijn verblijf bij mijn oom en tante. Bijna compleet zelfvoorzienend zijn betekent in dit geval ook niet altijd gebruik kunnen maken van de luxe die internet is. Heb ik het gemist? Dat valt enorm mee. Ik merkte dat je grotendeels zonder kunt, hoewel het voor het maken van boekingen e.d. toch niet overbodig is.
Ik heb weer van allew mogen doen, voornamelijk veel mooie wandelingen. Ik ben ten slotte in Nieuw Zeeland. Abel Tasman National Park was fantastisch. Per boot langs alle baaien gevaren en zelfs een aantal dolfijnen gezien, heel bijzonder. Bij Tonga Quarry ging ik van boord, om 2 uur te wandelen naar Medlands Beach. De eerste klim van een half uur was wat pittig, daar het pad behoorlijk steil omhoog liep. Maar ook fijn hoor, jezelf aan het werk zetten! Het pad liep door bos, langs mooie stranden en zelfs langs 2 watervallen. Wat een kabaal zeg! Eenmaal in Medlands Beach had ik nog 2 uur tijd voor ik weer de boot op kon. Ik kan je vertellen, zittend op een rots de zee in turen en een powernap op het strand zijn compleet geen straf, helemaal omdat er geen zandvlooien aanwezig waren dit keer.
Ook heb ik Motueka verder verkend. Ik ben naar het strand gelopen en heb hier wat gebladerd in mijnn Lonely Planet, wat zitten dagdromen en mezelf toen een schop onder de kont gegeven en de wandeling van anderhalf uur gelopen. Aan de kust lag een oud scheepswrak, compleet verroest. Ik zal proberen binnenkort wat foto's te plaatsen, waaronder daarvan. Ook dit vraagt wat meer moeite ivm een camera die niet op mijn tablet aangesloten kan worden. Oh well, dit komt vanzelf.
Terug naar het strand. Letterlijk. De dag erna mocht ik namelijk de mountainbike van de moeder van mijn tante lenen. Wel even wenen hoor, links fietsen. Naar welke kant kijk je eerst bij het oversteken? "Er komt niets aan, oh help, toch wel, want ze komen van rechts ipv links bij een rechte weg." Maar alles went, dus dit ook.
Gister (zondag) een mooie wandeling naar grotten gedaan met de familie. Maar eerst vissen met mijn neefjes. Isaak ving zijn eerste forel. Hierna de "tramp", 16 km buiten Nelson. Een pad dat overging in bos. F en toe moeten we de rivier over steken, al balancerend op stenen. Omdat de rest dit soort tramps gewend is, zat er een behoorlijk tempo in. Voor mij als groentje was het soms lastig zo snel in te schatten hoe ik mijn voeten diende te plaatsen tusen alle boomwortels en stenen in het bos. Toch werd ik verrast door een modderpoel. Tot aan de nek in de drek... oké,  slechts één enkel, maar toch... avontuurlijk hoor:p de laatste klim van 30 minuten naar de grot was erg zwaar. Ik moest twee keer stoppen om mijn adem te hervinden. Zelf ben ik de grot niet ingegaan omdat het glad en erg stijl was en ik genoeg kon zien vanaf buiten. Mijn neefjes kwamen er met modderige handen en zelfs gezicht (hoe ze dat hebben gedaan?) weer uit. Moe maar voldaan gingen we terug en vervolgens terug naar huis. Ik naar mijn "room with a view", zoals Karen's moeder het gastenverblijf noemt vanwege het geweldige uitzich op een rivier en bergen (heuvels, in de ogen van kiwi's). Mijn tas maar eens ingepakt en toen gezamenlijk genoten van Isaak's forel van de gril. Yum!
Vandaag stond ik om 05.30 op, om de bus van 07.15 te nemen naar Nelson. Nog even één van de babygeitjes de fles gegeven en toen was het afscheidtijd. Tijdens het wachten op de bus naar Nelson een Nederlandse man ontmoet - het accent, je pikt ze er toch uit - en in Nelson nog een kopje kofie gedronken. Na mijn boodschappen en deze post zoek ik het hostel maar eens op om die zware backpack te lozen. Vanaf nu ben ik "op mezelf aangewezen". Spannend, maar ik heb er zin in!

Groetjes uit kiwi-land