Penguins, zeehonden en andere "rare" vogels

Leeswaarschuwing: frustratie vanwege ontbrekende foto's is niet te verhalen op auteur van dit stuk. Tip: probeer Facebook voor nieuwe foto's. 28 november, de dag dat ik heerlijk vroeg op moest. Om 07.30 diende ik namelijk al bij de bus te zijn, die me naar Oamaru zou brengen. Hier kwam ik 11.35 aan. Oamaru verschilt enorm van het bij tijden spookachtige Christchurch. Strand en een gezellig stadje was vanaf nu mijn uitzicht. Ook het weer werkte mee, a.k.a. zon. Hier was ik wel aan toe, na wat druilerige dagen. In Oamaru ontmoette ik mijn Schotse vriendin Samara en de Duitse Elena de dag na aankomst. We slenterden wat rond en dronken een geweldige cappuchino in cafe "Steam". Waar zij verder reisden naar Dunedin, spendeerde ik nog een nacht in Oamaru. Die avond besloot ik rond 19.30 naar het strand te gaan, waar penguins rond 22.00 aan land komen. Het stralende weer zorgde voor een prachtige zonsondergang. Ondanks de kou was het het zeker waard te wachten op de kleinste penguin ter wereld: de " blue penguin" of "dwergpenguin". Tijdens het wachten werd er door surfers gezorgd voor wat vermaak en wat show off, natuurlijk. rond 21.00 waren de eerste groepen penguins reeds te zien in het water. Toch duurde het nog ongeveer drie kwartier voor ze aan land durfden te gaan. Hilarisch was het om te zien hoe ze waggelden, vielen en weer opkrabbelden en om zich heen keken (niemand zag me vallen? mooi!) om vervolgens verder te waggelen, alsof er niets gebeurd was. De dag erna was het bustijd: Dunedin dit keer. Deze studentenstad is rijk aan cafe's en ik had hier afgesproken met Samara en Elena. Elena huurt hier een auto, dus vanaf Dunedin zou ik met hen meereizen. In Dunedin waren festiviteiten vanwege de Common Wealth Games en de Queens's Baton die de wereld rondgaat, langs alle landen die aan de games meedoen. De Common Wealth Games zijn een soort mini Olympische Spelen. Deze Schotse traditie zorgde voor een zeer enthousiaste Samara, die de baton natuurlijk vast wilde houden. Leuk, al deze mensen die hun tradities naleven, zoals dans in kilt en het spelen van de doedelzak. De dag erna zijn we naar het Otago museum gegaan, waar een heuse Maori War Canoe te bewonderen was. Daarnaast allerlei andere Maori voorwerpen, opgezette dieren (hopelijk waren die al dood), een mummy en meer. En mooie en uitgebreide collectie. Hierna hebben we het treinstation bekeken, een prachtig historisch pand met glas-in-lood ramen en ingelegde vloeren. Maandag 2 december was Roadtripdag. We reden door de Catlins en kozen voor de Scenis Route. Puur genieten. Geurende gele bloemen markeerden de weg naar stranden. Heerlijk in combinatie met de zilte zeelucht. Wuivende grashelmen schitterden zilver in de warme zon. En dan? Roadkill, oeps! Arm vogeltje. De eerste stop was een schattig strandje, bezaaid met Paua schelpen. Natuurlijk moesten hier wat foto's worden genomen en een oudere heer op zijn Harley Davidson was niet te beroerd er een van ons samen te nemen voor ons. Hierna stopten we bij Nugget Point, waar een slingerende weg ons naar een vuurturen leidde. Hier waren pelsrobben te zien die in het water met elkaar speelden. Ook stopten we voor een korte wandeling naar een waterval, de Purakaunui falls en het Frozen forrest in Curio Bay. Dit oeroude bos werd ooit overspoeld met lava. Hierdoor zijn er versteende boomstammen terug te vinden tussen de rotsen. Die avond stopten we in Invercargill om hier bij te komen van de dag en om pannenkoeken te eten. Een Britse variant met suiker en citroen is te lekker. De dag erna reden we verder naar Te Anau. Hier boekten we 3 nachten en meteen de dagtrip voor de woensdag: Milford Sounds. Met een boot voeren we ongeveer twee uur lang door de Sounds, waar we genoten van al het moois aldaar. De kapitein was een guitige man, die onder watervallen doorvoer om de crew te pesten. Een van hen ving met kannen het frisse water op. Daarnaast spotten we de geeloogpenguin, een penguin die uitsluitend voorkomt in Nieuw-Zeeland, aldus Wikipedia. De "Sealrock" was ook een attractie. op en rond de rots waren ten minste 25 zeehonden te zien, die lekker lagen te zonnebaden. Na de Milford Sounds cruise, deden we een deel van de Key Summit track. Een pittige wandeling vond ik, want continu steil de berg op. Die avond aten we Italiaans en dronken we een lekkere rode wijn, die we kregen van mensen naast ons. In het hostel keken we de film "Whale Rider", waarin een Maori-meisje laat zien dat ze het in zich heeft mensen te laten samenwerken. Ze breekt hier met tradities, tot op dan geldend voor mannen. Een aanrader voor iedereen die geinteresseerd is in de Maori-cultuur, Nieuw-Zeeland of die houdt van een film met een inspirerend verhaal. Verder in Te Anau nog een m,ooie wandeling gedaan langs meet Te Anau. Hier bezochten we het Wildlife reservaat, waarin onder andere de Moorpork (een uilensoort), de Takahe en andere "rare" (zeldzame) vogels. Vandaag zijn we in Queenstown aangekomen, maar daarover meer in een volgende post. Liefs!