Australia Day, Sydney en Byron Bay

Long time no see... ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Zoveel gezien en gedaan en een tijd geen post.

De dag voor Australia Day heb ik rondgestruind met Nadia en Pia. Ik vond een tweedehandse Engelse versie van Alice in Wonderland en andere verhalen, die ik nu steeds meeneem naar het strand, en dronk een heerlijke icecoffe: een dubbele espresso met een bol vanille ijs, yum! Hierna stuitten we op live muziek. Werkelijk prachtig! (Sanne, een cd'tje komt jouw kant op, als ik eindelijk een postkantoor vind). Een krachtige dame met Beth Hart achtige stem.
En toen Australia Day, wat een heerlijke dag was. Ik ben met de Franse Gabriël naar Queen Victoria park gegaan, waar we naar een open lucht concert ding zijn gegaan en een groep straaljagers capriolen in de lucht zagen doen. Hierna werden we aangenaam verrast door exotische (Afrikaanse) clowns. Wat een acrobatische kunsten voerden ze uit, gecombineerd met dans die niet onder deed voor So You Think You Can Dance. En zo uniek. Wat een kracht hadden ze in hun lichamen. Op hun handen staan? No problemo! Iemand ondersteboven op je hoofd laten balanceren? Fluitje van een cent! Oh en laten we dan allemaal samen komen en als een kluwe mensen een bal vormen en allemaal op elkaar balanceren (woorden doen er geen recht aan).. alsof het nog niet genoeg was, speelden ze fantastische Afrikaanse muziek.
De acts hierna waren minder spectaculair, hoewel best vermakelijk, maar de laatste act was wederom fantastisch. Een heel orkest, dat super funky speelde en compleet los ging. Ze renden door elkaar over het podium en het publiek in, deden koprollen onder het spelen en wisten de complete zaal aan het bewegen te krijgen. Wow! Dit hoefde nooit te eindigen. Die avond zijn we met een grote groep uit het hostel naar het vuurwerk gaan kijken, wat werkelijk prachtig was. Die nacht heb ik overgeslagen. De hele nacht gekletst met leuke mensen, toen een douche genomen en hoppa, op de bus naar Sydney, waar ik voor uren sliep. Eenmaal in Sydney was ik zo moe, dat ik nog net hoi tegen Nadia kon zeggen, voor ik instortte in mijn bed. Tegen die tijd was het inmiddels ook al 22.30 of zo.
De dag erna de groep mensen ontmoet waar Nadia al enthousiast over was. En wat een leukerds allemaal! De eerste dag zijn we naar Manly Beach gegaan met de hele groep: Catie, Ollie, Nadia, Scott, Philip, Tim, Shaun, Richard en Meredith. De ferry rit eernaartoe was al mooi en voerde ons door de haven en langs de Sydney Opera House. Hier aten we met een paar fish and chips aan het eind van de dag en dronken Corona, waarna we de zonsondergang bekeken.
Hierna kan ik me de volgorde niet goed herinneren, maar ik heb afgesproken met Lilian, die ik nog kende uit Kaikoura, Nieuw-Zeeland. Verder met de hele groep naar een toffe club gegaan: Ivy. Er was zelfs een outdoor zwembad op het dak. In de club gooide Meredith haar drankjes steeds op de grond en morstte ik rode wijn op mijn rokje. Woeste avond, dat begrijpen jullie zeker wel:p
De dag erna waren we supermoe, dus die dag hebben we in het park besteed. Genietend van de zon en Meredith's gitaarspel en al zingend (Tracy Chapman's Fast Car, The Beatles, Seven Nation Army van The White Stripes en meer), werd deze luie en brakke dag toch een fijn relax dagje.. Heel erg welkom voor ons allemaal.
Verder wat daagjes gerelaxed en niks gedaan, tot het me frustreerde. Plannen met een grote groep blijkt lastig.
Ik ben nog met Teddy naar The Wolf of Wallstreet gegaan, zodat we eindelijk begrepen waar de hype over ging en nu hoorden we er weer bij. Peerpressure. Maar nu serieus: wat een goede film, maar wat messed up tegelijk. Wilde feesten, strippers en belachelijke hoeveelheden drugs. Oh en geld, veel geld. Een andere levensstijl dan die van mezelf en daardoor extra interessant. En natuurlijk gewoon vermakelijk. De zwarte humor deed het erg goed en het feit dat het grotendeels waargebeurd is maakte het voor mij des te interessanter. De bioscoop bereiken bleek overigens een ware uitdaging, omdat er vanwege het Chinese Nieuwjaar een enorme parade langskwam, precies in de straat die we moesten oversteken.
The Blue Mountains waren ook geweldig. Hier ben ik met de Nederlandse Tom naartoe gegaan. Een heuse dagtrip, waarbij we wel 6 uur liepen. Het laatste uur ging stijl omhoog met 1050 treden. Op een gegeven moment was ik zo moe dat het voelde alsof ik mijn benen moest optillen om verder te komen. Op een ggven moment zag ik iets bewegen in het dal waarin we liepen. Het was er superstil en echt geen mens te bekennen. Ik dacht dat het een vogel was, maar hij bewoog zo vreemd, dat Tom ineens uitriep dat het een slang was. Wat bleek: een reusachtige oranje-bruine slang had een vogel te pakken. We bedachten ons geen moment en zetten het op een rennen, onze vermoeidheid compleet vergetend. Aan de andere kant: zou de slang zijn prooi loslaten om achter ons aan te komen? Mneuu, maar het risico loop ik liever niet. Het feit dat het er zo stil en donker was, maakte de hele sfeer onheilspellend en ik was blij weer boven te zijn uiteindelijk.
Ook hebben we met de hele groep (10 man) een heerlijk maaltje van Fajita's gekookt. Ontzetend gezellig en onze laatste avond samen (dachten we toen) moest toch goed besteed worden.
In Sydney ben ik nog met Philip, Shaun en Ted naar de Art Gallery geweest, waar we hartelijk hebben gelachem om een schilderij, genaamd "The Swagman", wat gewoon vertaalt naar iets van Hobo of reiziger. Maar het feit dat hij zoveel swag had met zijn knuppelzak, vonden ee hilarisch. Ook het moderne kunst gedeelte was aan ons besteed. Van aboriginal kunst tot frontjes van oude lp's als een soort collage in metaal gegrafeerd, prachtig! Die avond zijn we naar een Jazzbar geweest. Live muziek en goedkoop bier. De muziek was zo ontzettend gaaf! Op een gegeven moment vroeg de band een meisje op het podium. Met haar prachtige jazz-stem zette ze in en kreeg de hele bar stil... Tot ze opeens begon te beatboxen, afwisselend met haar zang. Iedereen werd gek, nog nooit eerder hoorde ik zoiets. Echt een supertalent!
Maar aan alles komt een einde, zo ook aan mijn Sydney avontuur, hoewel ik eraan zit te denken mijn inlandse vlucht wat daagjes op te schuiven en terug te gaan. Ik wil nog graag de Manly walk doen en Coogee beach en Bondi beach (ja, die van Baywatch) zien.

En toen... een nachtbus van Sydney naar Byron Bay van wel 13 uur. Rond 08.00 de volgende ochtend kwam ik aan. In Byron Bay zou ik Nadia, Catie, Ollie, Philip, Richard, Scott en Meredith weer ontmoeten en ook Ollie's zus Chloë was daar. Bij K-Mart in Sydny kocht ik een goedkope 2-persoons tent voor Meredith en mezelf. 15 dollar, een betere deal krijg je niet toch? En ik ging voor het "luxe" slaapmatje van 9 dollar, ipv 6. Livin' on the edge hoor. Meredith en ik zetten ons tentje op, ons ondertussen verwonderen over de hoeveelheid wiet mensen op de campsite van het hostel roken. Ik zocht hierna de rest op, die voor een uitgebreid Engels ontbijt was gaan zitten. Na uitgelachen te zijn omdat ik zat te knikkebollen en scheel zag van de vermoeidheid, besloot ik de tent maar eens in te wijden en een tukje te doen. 3 uur lang. Hierna ben ik met Nadia en Philip rond gaan lopen in Byron Bay, een ontzetend Hippie dorp, maar zo leuk en gezellig! Die avond kookten de heren en lekkere pasta (en ik hoefde niets te doen), zelfs niet de afwas) en besloten we de dag met een lekker biertje/wijntje.
De dag erna lekker uitgeslapen, voor zover dit mogelijk was. Om 08.30 dreef ik de tent al uit door de warmte. Mijn wekker zou de rest van de dagen echter bestaan uit het gekrijs van alle vogels daar. Ik heb me echt verwonderd over rare vliegende kalkoenen, die krijsen alsof hun leven er vanaf hangt, vogels die rakelings over je hoofd scheren en je eten proberen te grijpen, schreeuwende Kaketoes en brutale meeuwen. Oh en de ibis, wat een hele vreemde vogel is. Ook zag je in het hostel en op de campsite overal hagedissen, in grootte variërend van 10 cm tot een halve meter.
Terug naar dag 2: we maakten er een heerlijk stranddagje van met de ladies en wat vrienden van Chloë. Het zand was wit en warm, de zon heet en het water werkelijk perfect:niet te koud, maar verfrissend genoeg om je af te koelen. De golven waren spectaculair maar de onderstroom was verradelijk. Zwemmen gaat bijna niet en voor je het weetben je 30 meter van je plaats af. Daarnaast heeft zonnebrand factor 50 mijn leven gered. Net als in Nieuw-Zeeland voel je hier de brandende, bijtende hite, door het gat in de ozonlaag.
De dag erna zijn we met de gehele groep naar een ander strand gegaan en hebben hier de hele middag gelegen. Ik probeerde nog te bodyboarden met Philip (hij huurde een board), maar verder dan 5 meter kwam ik niet. Maar dat geeft niets, want leuk was het zeker! Helaas hielp mijn factor 50 me die dag niet genoeg. Na 2 keer insmeren moet je soms misschien gewoon uit de zon. Ik zit nog steeds op de net niet letterlijke blaren met een rode bips en rug. Die avond ben ik met Nadia en Philip naar een concert gegaan. Elke vrijdag- en zaterdagavond zijn er gratis concerten. Het was een soort try-out voor 2 bands en de hoofdact. De eerste band was me net iets te veel geschreeuw, maar de tweede band was werkelijk niet te begrijpen. Het leek alsof ze maar wat deden en allemaal stoned waren. De zangeres verbaasde ons met har zweverige stem en niet op een goede manier. Gelukkig hadde  we het meest chille plekje in de hele zaal:voetem opgetrokken, al chillend op een heerlijke loungebank. De derde band maake alles meer dan goed. Wat een helden! Geweldig gitaarspel, prachtige zang, teksten die ergens op sloegen en eigenlijk de hele band was één en al talent. En het bleef nog lang onrustig in de straten van Byron Bay.
Toen brak alweer onze laatste dag in Byron Bay aan. We deen de Lighthouse walk en werden daar aangenaam verrast door twee enorme scholen dolfijnen. Ze tuimelden in het water en zwiepten met hun staarten. Een geweldig tafereel. Ook zagen we een enorme mantarog en zelfs twee zeeschildpadden. Ik raakte in gesprek met een vrouw die vrijwilliger is in de vuurtoren en de omgeving in de gaten houdt. Zij vertelde me allerlei spannende verhalen over haaien en duikers. Niet geruststellend, gezien ik wil gaan snorkelen in Cairns, maar wel leuke gesprekken. De weg terug deden we over het strand, met onze blote voeten in het water. We kookten die avond weer een maal voor ons allemaal. Dit keer pasta bolognese, maar omdat de heren echte mannen zijn, moest er een belachelijke hoeveelheid vlees in. En de dames moesten koken. Hoe bak je 2 kilo gehakt in een grote pan? Stampen, prakken, hakken en scheppen... dat somt het wel op. Ondertussen namen we de halve keuken in beslag. Overigens was die veel te klein voorde hoeveelheid mensen die zich in het hostel schuil hielden.
De dag erna vertrok ik per bus naar Brisbane, waar ook Philip, Meredith en Chloë naartoe zouden gaan. Hier werd ik verrast door de rest van de groep, die toch ook maar had besloten naar Brisbane te gaan. We lijken het niet zonder elkaar te kunnen, but all is good!

Om af te sluiten nog een quote die Byron Bay samenvat, waar iedereen high on life is, of gewoon high: "Some people are so poor; all they have is money". Eigenlijk een waarheid als een koe. Misschien schuilt er toch een hippie in mij?

Liefs

Melbourne, Australië: over crappy hotels en arty steegjes

Terwijl een jong meisje naast me aan iemand die ze niet kent vertelt hoe groot het hoofd van haar vader is, typ ik mijn eerste blog over Australië. Een beetje verdrietig was ik wel, toen ik na twee-en-een-halve maand Nieuw-Zeeland met haar prachtige natuur en superlieve mensen moest verlaten. Maar de herinnering alleen al is zo geweldig. En ik heb er veel mogen leren.
Nieuw avontuur Australië begon minder goed met een crappy hostel. Kleine kakkerlakken lopen over de eettafel, er is geen airco, veel kamers hebbem geen ramen, het is er vies en in de 12 bed dorm waarin ik de eerste 4 nachten sliep zitten super asociale mensen. Lichten aan om half 1 's nachts terwijl ze zien dat er al mensen slapen, hardop praten en lachen, alcohol in de kamer.... gelukkig maken de andere mensen veel goed. Ook fortuinlijk is dat ik nu een 4 bed dorm heb voor de komende 2 nachten. Vannacht heb ik meteen al beter geslapen:)
En nu positief: Melbourne is top en inspirerend. De Botanical Gardens zijn prachtig, de mensen vriendelijk, de architectuur, sfeer en allerlei artsy straatjes en galleries zijn heerlijk om, te ontdekken. Ook de rivier en live muziek overal zijn super. Er is een graffity street, die continu aan verandering onderhevig is, met diverse graffity artists in even zovele stijlen. Ik blijf hier mijn camera tevoorschijn toveren. Door de Nederlandse Nadia werd ik gevraagd mee te gaan op een dagtripje: The Great Ocean Road. Om half 8 werden we door een busje opgehaald en om 21.30 waren we terug bij het hostel. Supermoe maar een ervaring rijker. Wat een dag! We hebben de prachtige 12 Apostels gezien, rotsformaties die uit de Oceaan omhoog piepen. Ook de stranden waren supermooi en we hebben zelfs koala's en knalrodepapegaaien gezien in de bomen. Wat een prchtdieren. En die koala's, zo schattig! De mensen in de bus waren allemaal erg leuk en de chauffeur wist waar hij over sprak en voorzag ons van allerlei saillante details over de plaatsen die we bezochten.
Gister hebben Nadia en ik een relax dagje gepakt. We struinden wat rond, ontdekten leuke straatjes en zijn die avond tennis (Australian Open) gaan kijken op het Federation Square, waar half Melbourne zich verzameld leek te hebben. Wat een spannende kwartfinale tussen Nadal en Federer. Hoewel ze aan elkaar gewaagd waren - ja dat zag ik als leek zelfs -, kwam Nadal als terechte winnaar uit de bus. Ik ben geen sportsfan, maar deze ervaring vond ik echt bijzonder. Daarnaast was Nadal's gezicht toen hij won onbetaalbaar. Met de stad als decor, was dit een unieke ervaring.
Vandaag en morgen ben ik nog in Melbourne en maandag reis ik per bus verder naar Sydney. 14 uur lang, welteverstaan. Ach, het uitzicht zal vast prachtig zijn, dus al een ervaring op zich. Hoop ik;)

Liefs

Auckland, de Skycity, mijn laatste stop in Nieuw-Zeeland

Voor de verandering een kort blogje, waarin mijn laatste dagen in Nieuw-Zeeland naar voren komen.
In eerste instantie trok Auckland me niet aan. Toch heeft ze me ingepakt met haar schoonheid en vond ik het heerlijk steeds weer wat nieuws te ontdekken in The Skycity.
De eerste avond kwam ik de Duitse Eva, die ik kende uit Paihia, tegen in een supermarkt en we besloten een drankje te doen in een Ierse pub met live muziek.
De dag erna ben ik met Samara de stad gaan verkennen. We bekeken de haven, de Wynyard Quarter en ontdekten een superleuk en gezellig hippie-marktje. We dronken heerlijke (en goedkope) nep-mojito's in een bar, genaamd Cowboys. Deze was bijna identiek aan die in Queenstown, maar viel niet onder hetzelfde concept. Maar who cares, er was genoeg bekijks, waaronder de knappe barman met zijn cowboyboots, made for walking.
Mount Eden was geweldig. Echt een verrasing in een drukke stad. De kli, was kort en gemakkelijk, maat ht uitzicht loog er niet om, met haar 360 graden view over Skycity Auckland. Ik heb er zelfs nog in het gras geslapen haha.
De dag erna ben ik naar de Art Galery gegaan, waar ik ontzettend geïnspireerd raakte door al het moois en unieks daar. Ik kwam er een Amerikaanse jongen uit het hostel tegen, supergezellig.
Hierna was het toch echt tijd prachtig Nieuw-Zeeland gedag te zeggen en me naar het vliegveld te begeven voor mijn vlucht naar Australië, door haar inwoners liefkozend Ozzie genoemd. De vlucht verliep voorspoedig. Ik keek twee films, waarvan de laatste 10 min zonder geluid, omdat we de koptelefoons al moesten inleveren. Na mijn landing begaf ik me naar het hostel, waar ik heerlijk mijn bedje inkroop in de drukke 12 bed dorm (slik!)...

Liefs

Het aftellen is begonnen...

De laatste twee weken van mijn reis door Nieuw-Zeeland, een land waar ik - hoe cliché ook - verliefd op ben geworden.
Onder het genot van mijn dagelijkse bakje yoghurt met muesli en met geweldig uitzicht dan eindelijk wat tijd gevonden een blogje te typen.

Met Leonie, het Nederlandse meisje dat ik ontmoette in Coromandel Town, ben ik naar Thames gereden, waar een marktje stond. Hierna zijn we doorgereden nar Tauranga, waar Mount Maunganui is. Een leuk kustplaatsje, maar echt veel is er niet te doen. We zijn die avond nar een Turks restaurantje geweest, waar ze tongstrelend lekkere maaltijden verzorgen.
De dag erna Mount Manganui getrotseerd en genoten van de mooie klim naar de top, die overigens best pittig was.

Omdat we erg vroeg op pas waren gegaan die dag, zat de klim er nog voor 1 uur op. Tijd om te besluiten wat we zouden gaan doen. Omdat Raglan lastig te bereiken is per bus, besloot ik verder te reizen met Leonie en de keuze viel op Rotorua. Ik krijg blijkbaar geen genoeg van de rotte eierlucht van deze stad;) De derde keer was het.
Vrijwel direct ontmoetten we superleuke mensen, waarmee we die avond gingen stappen in de Pigs and Whistle. De live-muziek was een kers op de taart en zorgde voor een geweldige avond. De gratis shotjes droegen hier ook aan bij, maar bovenal natuurlijk de gezelligheid.
De volgende dag besloten we met een gezelschap - Leonie, de tvens Nederlandse Ruben, Australische Sally en de Israelische Dan - naar Wai-O-Tapu te gaan. Dit is een park vol geisers, warm waterbronnen en kleine meertjes, gekleurd door allerlei verschillende mineralen zoals koper. Ook bewonderden we geiser Lady Nox, die het water wel tot 25 meter hoog kan spuiten. Ik vond het allemaal schiterend. Die middag besteedde ik nuttig in de zoektocht naar een nieuee bikini, gezien die van mij stuk was gegaan. Die avond besloten we met een hele groep samen te koken. Een vriend van Ruben, Oscar, sliep de nacht ervoor toevallig in dezelfde dorm als één van de auteurs van de Lonely Planet. Hij kreeg van hem een goede tip; de Kerosene Creek. Dit is een warmwaterstroom, die met een waterval eindigt in een soort poeltje. Hier zijn we voor het eten naartoe gegaan, waar we hebben genoten van het warme water. Wat een mooi en nog onontdekt plekje was dit. Het kostte ons veel moeite het water uit te gaan en ons hostelwaards te begeven, maar het liep inmiddels tgen 20.30 en we moesten nog koken. In het hostel genoten van ons heerlijke en veel te grote maal, buiten in de tuin. Pas om 01.00 ging ik naar bed, en dat terwijl ik om 03.00 al weer een bus moest hebben om via Auckland naar Whangarei te gaan. Helaas betekende dit ook het afscheid van alle leuke mensen in Rotorua, maar sommigen van hen zie ik wellicht terug im de toekomst.
Na een ontzettend brakke busreis dan eindelijk aangekomen in Whangarei. De rest van de middag heb ik mijn gemiste nachtje ingehaald in de niet zo relaxte bedden van het hostel. De dag erna een mooie wandeling gedaan naar een centrum waar ze gewonde vogels verzorgen. Ze heben hier o.a. een albatros en kiwi's. Helaas was het centru, dicht, maar de albatros heb ik wel gezien. Wat een mooie en vooral grote vogel!
Die avond had ik een bus naar Paihia, een pittoresk kustplaatsje in The Bay of Islands.
De volgende dag ontmoette ik de Nederlandse Erik, die natuurlijk meteen wist dat ik Nederlands ben door mijn accent. Lastig uit te leggen war het hem nu precies in zit, maar je pikt ze er werkelijk altijd uit. Hij zou die dag naar Russel gaan met een aantal mensen en vroeg of ik ook mee wilde. Schiereiland Russel stond zowaar op mijn planning voor die dag dus natuurlijk ging ik mee. De Duise Tine, Eva en Martin ook. Met een bootje gingen we vervolgens naar Russel, waar we een ontzettend steile wandeling naar een lookout point deden en vervolgens naar het strand gingen. Die avond hebben we hamburgers op de barbeque gedaan en nog tot laat zitten klesen. Supergezellig! Tine, Erik en ik besloten de dag erna een auto e huren om naar Cape Reinga te gaan. Dit zou het meest Zuiderlijke punt van Nieuw-Zeeland moeten zijn - overigens een dikke FALSE - maar vooral speciaal zijn de Tasman Sea en de Pacific Ocean die elkaar begroeten en hun golven tegen elkaar aanwerpen. Surrealistisch om te zien. Tevens hebben ze een kleurverchil. De ochtend van onze roadtrip vond Erik nog een vierde persoon om mee te gaan: de Nederlandse Han. De weg naar Cape Reinga was prachtig, met heuvels, roodgekleurde rotsen en veel groen. En uiteindelijk witte stranden en water, heel veel water;)
Na Cape Reinga reden we naar een plaats war je kunt sandboarden. We huurden elk een board en begonnen aan de blote-voeten-klim door het witte warme zand. Deze plek leek net op ee Sahara, heel bizar. De klim door het rulle zand was ontzettend zwaar en eenmaal boven dacht ik eventjes: "Waar ben ik nu weer aan begonnen?" Op je buik lig je op het board, je voten gebruik je als remmen en om te sturen en je kunt to wel 80 km per uur behalen. Maar daar gingen we hoor. En wow, hoe gaaf was dit? Het zandhappen daargelaten en zand op plaatsen waar je geen zand wilt. Je ogen bijvoorbeeld. Het remmen lukt nog niet zo top, dus ik maakte beneden een stuk of wat koprollen voor ik tot stilstand kwam. Een uitpuffen en tijd voor ronde 2. Dit keer ging het beter. Als de kli, omhoog niet zo pittig geweest was, was ik veel vaker gegaan, maar ik was echt kapot haha. Die middag maakten we nog tijd voor de 90 Mile Beach, die leek op sommige van onze Nederlandse stranden. Ah, home! Het water was veel te koud om te zwemmen maar we hadden lol met alle pogingen een foto te maken waarop we allemaal sprongen. Laat je niet foppen door geslaagde foto's van springende mensen, hier is heel wat aan vooraf gegaan. We zijn hierna doorgereden naar Manganui, ies anders dan Mount Maunganui overigens, waar we Fish&Chips bij de beste shop in Nieuw-Zeeland aten. Superlekker maar wel erg vet hoor. Het uitzicht was er betoverend en met pijn in ons hart besloten we de terugweg te vervolgen. Rond zonsondergang waren we terug in Paihia, waar we nog een drankje dronken.
De dag erna deden Eva, Erik en ik de Hole in the Rock cruise. Deze cruise vaart lang vele eilanden in de Bay of Islands. Op een gegeven moment spotte ik dolfijnen en ook de kapitein moet ze gezien hebben, want we stopten. Wel 25 dolfijnen zwommen om de boot en speelden in het water. Er wren zelfs een paar jonkies. Zo gaaf om te zien. We hebben hier een hele tijd in het water gelegen met de boot, omdat niemand er genoeg van kreeg. En hoe kam het ook met deze prachtige en slimme dieren. Hierna zijn we doorgevaren naar de Hole in the Rock, gevormd door de zee. Hier voeren we onderdoor. Mooi hoor. We stopten nog op een Maõri eiland, waar een Maõri-dame ons leerde een crème te maken die insecten-werend werkt, de jeuk na een beet verhelpt en tevens helend werkt. Na de cruise hebben we lekker op een loungeterras gezeten en genoten van de zon. Die avond kookte Martin voor ons. Een lekkere maar véél te pittige pasta.
Gister was alweer mijn laatste dag in Paihia. Ik heb een wandeling gedaan met Eva, die ons langs een waterval en door mangroven voerde. Supermooi en bijna geen mens te bekennen. Na ongeveer 13 km waren we wel moe. Die avond weer samen gegeten. Helaas zonder Erik, Martin en Tine, die al verder waren gereisd. Die avond uitgegaan met een groep. Overigens word je hier om 01.00 uur al de kroeg uitgeknikkerd. De uitsmijter hijgde ons in onze nek, om te zorgen dat we maar snel ons drankje opdronken. Ondanks dit een hele leuke avond gehad.
Zometeen heb ik een bus naar Auckland, waar ik nog 3 dagen verblijf voor ik het prachtige Nieuw-Zeeland alweer moet verlaten. Maar ik treur niet, want Australië is immers aan de beurt. Maandag vlieg ik naar Melbourne, vanaf waar ik anderhalve maand langs de oostkust omhoog reis naar Cairns.

Liefs

Watervallen, Tuma Tuma Tubing en de Coromandel

WAUW, wat een week! Ontzettend veel gezien en gedaan en met name genoten.
In Taupo de Huka Falls wandeling gedaan. Geen gemakkelijke lokatie om te vinden zo bleek. Net op het moment dat Samara en ik de weg wilden vragen aan twee vriendelijk uitziende heren, vroegen ze het ons. Hierop besloten we maar samen te zoeken. Het bleek de start van een supergezellige wandeling. Na een wandeling die prachtig was maar een stuk langer duurde dan verwacht, kwamen we dan eindelijk aan bij de wonderschone Huka Falls. Ze markeren de Waikato, NZ's langste rivier. 10 meter stort ze zich met bulderend geweld omlaag, iets dat ondanks het kanaal toch rustgevend is. Na de falls zijn we doorgelopen naar de Honeyhive, een plaats waar men bijen houdt en allerlei natuurlijke producten met honing verkoopt. De honing proeven kon ook en men stookt er zelfs wijn en sterke drank van honing. Superlekker! De weg ernaartoe was echter één groot avontuur, met hard rijdende auto's rakelings langs ons heen. We hadden het pad kennelijk gemist. Gelukkig bracht een vriendelijke automobilist ons veilig naar onze bestemming. Op de terugweg vonden we het goed verscholen pad gelukkig wel. Aan het eind van de wandeling - het liep al tegen 6en - zijn we naar de Hot Water Stream gelopen. Niet te geloven hoe warm dit water is. Zo warm dat mijn voeen moeten wennen. En dat gewoon in een rivier. Het water was namelijk afkomstig van buurman geiser.
De dag erna zijn Samara en ik gezellig een bakkie gaan doen aan Lake Taupo. Samara kende de Nederlandse Willemien en Rogier nog van haar reis met de Transsiberian Express. Wat een leuke mensen, met een eigen reiskruidentuintje. Backpacker chique;)
Hierna zijn we naar Rotorua gegaan, omdat we met de bus niet in 1 keer van Taupo naar Waitomo konden komen.
De dag erna hebben we de Tuma Tuma Tubing gedaan in Waitomo, sat bekend staat om haar prachtige gloeiwormgrotten. Alsof een gewone wandeling door een gloeiwormengrot nog niet bijzonder genoeg was, besloten we er een draai aan te geven en de spectaculaire en avontuurlijke variant te doen. Tuma Tuma Tubing dus, compleet met wetsuits, helms met lantaarn en visserslaarzen. Met 6 man en een gids gingen we de grotten in om hier 2,5 uur vol spanning te beleven. Het begon met een snikhete wandeling, want in wetsuit, naar de grot. Één voor een daalden we vervolgens af door een smalle spelonk. Beneden even een fotomomentje en meteen werden we verrast door de pracht en praal van gloeiwormen. Net alsof ze met zijn allen een sterrenhemel imiteren, met blauwachtig licht aan hun bips. Onze gids wist de romantiek van dit alles echter de kop in te drukken toen hij aangaf dat gloeiwormen feitelijk larven van vliegen zijn en hun blauwe schijnsel is hun poep, vermengd met wat chemische stofjes, die ze achterin hun lijf verzamelen om insecten te lokken die ze vangen met een soort vishengeltjes. Indien ze geen insecten kunnen vangen, gaan ze over ror kannibalisme. Gezellig, daar ging de romantiek haha;) Gelukkig waren de gloeiwormen zo betoverend mooi, dat ik het ze heb vergeven en onze charismatische gids zorgde voor de nodige humor. Na de eerste gloeiwormervaring, begon de tocht door de grot. Na een tijdje geklauterd en gewaad te hebben, kwamen we aan bij de opblaadbanden. Tubing dus. We lieten ons vanaf een rots op de band in het water vallen en met de voeten onder de oksels van degene voor je, lieten we ons meevoeren met de rustige stroming, boven ons twinkelende blauwe lichtjes van de gloeiwormen. Ik had er kunnen slapen, zo rustgevend en magisch. Hierna was het tijd voor een fikse wandeling en wat uitdagende klauterpartijen. Ook daagde de gids ons uit ons licht uit te doen en in het donker door een smalle gang te kruipen. Ik heb het gedaan hoor. Een volwassen gloeiworm kwam ons gezelschap houden. Meer een libelle dan een vlieg. Het arme beestje was echter uitgeput. Gloeiwormen blijven kind tot 9 maanden, slapen daarna door hun puberteit heen en hebben hierna welgeteld 4 dagen om hun grot uit te komen en zich voort te planten. Hierna eten familieleden elkaar op.
Omdat het water superkoud zou zijn vanaf dan, lieten we ons wetsuit vol lopen, waarbij het water zou fuctioneren als isolatie. Het was namelijk zwemtijd en oh wat k-k-koud. We mochten alleen zwemmen met onze armen, omdat trappelen met onze benen zou kunnen betekenen dat we onze laarzen zouden verliezen. Gezien ze niet weten hoe diep het daar is, niet zo'n puik plan. Dat er alen zaten vond ik ook minder puik, hoewel gelukkig klein en zachtaardig.
Hierna begon het echte klimwerk en ik heb zelfs een "Squeeze" gedaan, waarbij je je door een bijna onmogelijk smalle spelonk worstelt. Op handen en voeten, dan weer uitgestrekt en dan zelfs diagonaal...
Verder hebben we prachtige stalagmieten en stalactieten gezien, bijzondere rotsformaties en ons over allerlei smalle richeltjes bewogen. Ook hebben we nog een laatste keer tubin gedaan. Na een warme douche zijn we terug naar ons hostel gegaan.
De dag erna de bus naar Auckland, waar Samara bleef en ik doorging naar de Coromandel.
De busreis naar Coromandel Town was spectaculair, met mooie stranden, rotsen, heuvels, veel groen en bomen in het water... etcetera!
Gister heb ik een wandeling met een Nederlands meisje gedaan. Deze omvatte mooie stranden, bos en een heuze Kauri boom, een boom, van wel 800 jaar en zo groot, niet normaal. Een elegante reus. Die avond zijn we met een heel stel de zonsondergang gaan bewonderen op het strand.
Vandaag nodigde het Nederlandse meisje me uit om wat verder weg te gaan, gezien ze een auto heeft. We besloten naar Hahei te gaan via een mooie route langs een geweldige waterval en een zonderlinge man die wel 25 varkentjes en 20 kippen houdt als huisdier en voor het gezelschap. Een biggetje vasthouden lijkt schattig maar is verdomde moeilijk. En dat gekrijs! ;) De Cathedral Cove, een enorme rots, van onderen open door de zee, is supermooi. Je kunt eronderdoor lopen en dan doet ie zijn naam zeker eer aan. Hierna zijn we naar de Hotwater Beach gegaan. Wanneer je hier een kuil graaft, vult deze zich met warm water waarin je heerlijk kunt badderen. Dit strand is namelijk het thuis van een geiser. We hebben nog een tijdje op het strand liggen bakken, maar dat doe ik liever niet te lang.
Zometeen gaan we even Coromandel Town onveilig maken en morgen? Nog geen idee. Ik ben uitgenodigd door het Nederlerlandse meisje mee te rijden naar Thames en vanaf hier kijken we wel waar we heen gaan. Er staan echter nog een aantal musts op mijn lijst, zoals een surfles in Raglan (wellicht met Samara) en Paihia & The Bay Of Islands.

Liefs