Long time no see... ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Zoveel gezien en gedaan en een tijd geen post.
De dag voor Australia Day heb ik rondgestruind met Nadia en Pia. Ik vond een tweedehandse Engelse versie van Alice in Wonderland en andere verhalen, die ik nu steeds meeneem naar het strand, en dronk een heerlijke icecoffe: een dubbele espresso met een bol vanille ijs, yum! Hierna stuitten we op live muziek. Werkelijk prachtig! (Sanne, een cd'tje komt jouw kant op, als ik eindelijk een postkantoor vind). Een krachtige dame met Beth Hart achtige stem.
En toen Australia Day, wat een heerlijke dag was. Ik ben met de Franse Gabriël naar Queen Victoria park gegaan, waar we naar een open lucht concert ding zijn gegaan en een groep straaljagers capriolen in de lucht zagen doen. Hierna werden we aangenaam verrast door exotische (Afrikaanse) clowns. Wat een acrobatische kunsten voerden ze uit, gecombineerd met dans die niet onder deed voor So You Think You Can Dance. En zo uniek. Wat een kracht hadden ze in hun lichamen. Op hun handen staan? No problemo! Iemand ondersteboven op je hoofd laten balanceren? Fluitje van een cent! Oh en laten we dan allemaal samen komen en als een kluwe mensen een bal vormen en allemaal op elkaar balanceren (woorden doen er geen recht aan).. alsof het nog niet genoeg was, speelden ze fantastische Afrikaanse muziek.
De acts hierna waren minder spectaculair, hoewel best vermakelijk, maar de laatste act was wederom fantastisch. Een heel orkest, dat super funky speelde en compleet los ging. Ze renden door elkaar over het podium en het publiek in, deden koprollen onder het spelen en wisten de complete zaal aan het bewegen te krijgen. Wow! Dit hoefde nooit te eindigen. Die avond zijn we met een grote groep uit het hostel naar het vuurwerk gaan kijken, wat werkelijk prachtig was. Die nacht heb ik overgeslagen. De hele nacht gekletst met leuke mensen, toen een douche genomen en hoppa, op de bus naar Sydney, waar ik voor uren sliep. Eenmaal in Sydney was ik zo moe, dat ik nog net hoi tegen Nadia kon zeggen, voor ik instortte in mijn bed. Tegen die tijd was het inmiddels ook al 22.30 of zo.
De dag erna de groep mensen ontmoet waar Nadia al enthousiast over was. En wat een leukerds allemaal! De eerste dag zijn we naar Manly Beach gegaan met de hele groep: Catie, Ollie, Nadia, Scott, Philip, Tim, Shaun, Richard en Meredith. De ferry rit eernaartoe was al mooi en voerde ons door de haven en langs de Sydney Opera House. Hier aten we met een paar fish and chips aan het eind van de dag en dronken Corona, waarna we de zonsondergang bekeken.
Hierna kan ik me de volgorde niet goed herinneren, maar ik heb afgesproken met Lilian, die ik nog kende uit Kaikoura, Nieuw-Zeeland. Verder met de hele groep naar een toffe club gegaan: Ivy. Er was zelfs een outdoor zwembad op het dak. In de club gooide Meredith haar drankjes steeds op de grond en morstte ik rode wijn op mijn rokje. Woeste avond, dat begrijpen jullie zeker wel:p
De dag erna waren we supermoe, dus die dag hebben we in het park besteed. Genietend van de zon en Meredith's gitaarspel en al zingend (Tracy Chapman's Fast Car, The Beatles, Seven Nation Army van The White Stripes en meer), werd deze luie en brakke dag toch een fijn relax dagje.. Heel erg welkom voor ons allemaal.
Verder wat daagjes gerelaxed en niks gedaan, tot het me frustreerde. Plannen met een grote groep blijkt lastig.
Ik ben nog met Teddy naar The Wolf of Wallstreet gegaan, zodat we eindelijk begrepen waar de hype over ging en nu hoorden we er weer bij. Peerpressure. Maar nu serieus: wat een goede film, maar wat messed up tegelijk. Wilde feesten, strippers en belachelijke hoeveelheden drugs. Oh en geld, veel geld. Een andere levensstijl dan die van mezelf en daardoor extra interessant. En natuurlijk gewoon vermakelijk. De zwarte humor deed het erg goed en het feit dat het grotendeels waargebeurd is maakte het voor mij des te interessanter. De bioscoop bereiken bleek overigens een ware uitdaging, omdat er vanwege het Chinese Nieuwjaar een enorme parade langskwam, precies in de straat die we moesten oversteken.
The Blue Mountains waren ook geweldig. Hier ben ik met de Nederlandse Tom naartoe gegaan. Een heuse dagtrip, waarbij we wel 6 uur liepen. Het laatste uur ging stijl omhoog met 1050 treden. Op een gegeven moment was ik zo moe dat het voelde alsof ik mijn benen moest optillen om verder te komen. Op een ggven moment zag ik iets bewegen in het dal waarin we liepen. Het was er superstil en echt geen mens te bekennen. Ik dacht dat het een vogel was, maar hij bewoog zo vreemd, dat Tom ineens uitriep dat het een slang was. Wat bleek: een reusachtige oranje-bruine slang had een vogel te pakken. We bedachten ons geen moment en zetten het op een rennen, onze vermoeidheid compleet vergetend. Aan de andere kant: zou de slang zijn prooi loslaten om achter ons aan te komen? Mneuu, maar het risico loop ik liever niet. Het feit dat het er zo stil en donker was, maakte de hele sfeer onheilspellend en ik was blij weer boven te zijn uiteindelijk.
Ook hebben we met de hele groep (10 man) een heerlijk maaltje van Fajita's gekookt. Ontzetend gezellig en onze laatste avond samen (dachten we toen) moest toch goed besteed worden.
In Sydney ben ik nog met Philip, Shaun en Ted naar de Art Gallery geweest, waar we hartelijk hebben gelachem om een schilderij, genaamd "The Swagman", wat gewoon vertaalt naar iets van Hobo of reiziger. Maar het feit dat hij zoveel swag had met zijn knuppelzak, vonden ee hilarisch. Ook het moderne kunst gedeelte was aan ons besteed. Van aboriginal kunst tot frontjes van oude lp's als een soort collage in metaal gegrafeerd, prachtig! Die avond zijn we naar een Jazzbar geweest. Live muziek en goedkoop bier. De muziek was zo ontzettend gaaf! Op een gegeven moment vroeg de band een meisje op het podium. Met haar prachtige jazz-stem zette ze in en kreeg de hele bar stil... Tot ze opeens begon te beatboxen, afwisselend met haar zang. Iedereen werd gek, nog nooit eerder hoorde ik zoiets. Echt een supertalent!
Maar aan alles komt een einde, zo ook aan mijn Sydney avontuur, hoewel ik eraan zit te denken mijn inlandse vlucht wat daagjes op te schuiven en terug te gaan. Ik wil nog graag de Manly walk doen en Coogee beach en Bondi beach (ja, die van Baywatch) zien.
En toen... een nachtbus van Sydney naar Byron Bay van wel 13 uur. Rond 08.00 de volgende ochtend kwam ik aan. In Byron Bay zou ik Nadia, Catie, Ollie, Philip, Richard, Scott en Meredith weer ontmoeten en ook Ollie's zus Chloë was daar. Bij K-Mart in Sydny kocht ik een goedkope 2-persoons tent voor Meredith en mezelf. 15 dollar, een betere deal krijg je niet toch? En ik ging voor het "luxe" slaapmatje van 9 dollar, ipv 6. Livin' on the edge hoor. Meredith en ik zetten ons tentje op, ons ondertussen verwonderen over de hoeveelheid wiet mensen op de campsite van het hostel roken. Ik zocht hierna de rest op, die voor een uitgebreid Engels ontbijt was gaan zitten. Na uitgelachen te zijn omdat ik zat te knikkebollen en scheel zag van de vermoeidheid, besloot ik de tent maar eens in te wijden en een tukje te doen. 3 uur lang. Hierna ben ik met Nadia en Philip rond gaan lopen in Byron Bay, een ontzetend Hippie dorp, maar zo leuk en gezellig! Die avond kookten de heren en lekkere pasta (en ik hoefde niets te doen), zelfs niet de afwas) en besloten we de dag met een lekker biertje/wijntje.
De dag erna lekker uitgeslapen, voor zover dit mogelijk was. Om 08.30 dreef ik de tent al uit door de warmte. Mijn wekker zou de rest van de dagen echter bestaan uit het gekrijs van alle vogels daar. Ik heb me echt verwonderd over rare vliegende kalkoenen, die krijsen alsof hun leven er vanaf hangt, vogels die rakelings over je hoofd scheren en je eten proberen te grijpen, schreeuwende Kaketoes en brutale meeuwen. Oh en de ibis, wat een hele vreemde vogel is. Ook zag je in het hostel en op de campsite overal hagedissen, in grootte variërend van 10 cm tot een halve meter.
Terug naar dag 2: we maakten er een heerlijk stranddagje van met de ladies en wat vrienden van Chloë. Het zand was wit en warm, de zon heet en het water werkelijk perfect:niet te koud, maar verfrissend genoeg om je af te koelen. De golven waren spectaculair maar de onderstroom was verradelijk. Zwemmen gaat bijna niet en voor je het weetben je 30 meter van je plaats af. Daarnaast heeft zonnebrand factor 50 mijn leven gered. Net als in Nieuw-Zeeland voel je hier de brandende, bijtende hite, door het gat in de ozonlaag.
De dag erna zijn we met de gehele groep naar een ander strand gegaan en hebben hier de hele middag gelegen. Ik probeerde nog te bodyboarden met Philip (hij huurde een board), maar verder dan 5 meter kwam ik niet. Maar dat geeft niets, want leuk was het zeker! Helaas hielp mijn factor 50 me die dag niet genoeg. Na 2 keer insmeren moet je soms misschien gewoon uit de zon. Ik zit nog steeds op de net niet letterlijke blaren met een rode bips en rug. Die avond ben ik met Nadia en Philip naar een concert gegaan. Elke vrijdag- en zaterdagavond zijn er gratis concerten. Het was een soort try-out voor 2 bands en de hoofdact. De eerste band was me net iets te veel geschreeuw, maar de tweede band was werkelijk niet te begrijpen. Het leek alsof ze maar wat deden en allemaal stoned waren. De zangeres verbaasde ons met har zweverige stem en niet op een goede manier. Gelukkig hadde we het meest chille plekje in de hele zaal:voetem opgetrokken, al chillend op een heerlijke loungebank. De derde band maake alles meer dan goed. Wat een helden! Geweldig gitaarspel, prachtige zang, teksten die ergens op sloegen en eigenlijk de hele band was één en al talent. En het bleef nog lang onrustig in de straten van Byron Bay.
Toen brak alweer onze laatste dag in Byron Bay aan. We deen de Lighthouse walk en werden daar aangenaam verrast door twee enorme scholen dolfijnen. Ze tuimelden in het water en zwiepten met hun staarten. Een geweldig tafereel. Ook zagen we een enorme mantarog en zelfs twee zeeschildpadden. Ik raakte in gesprek met een vrouw die vrijwilliger is in de vuurtoren en de omgeving in de gaten houdt. Zij vertelde me allerlei spannende verhalen over haaien en duikers. Niet geruststellend, gezien ik wil gaan snorkelen in Cairns, maar wel leuke gesprekken. De weg terug deden we over het strand, met onze blote voeten in het water. We kookten die avond weer een maal voor ons allemaal. Dit keer pasta bolognese, maar omdat de heren echte mannen zijn, moest er een belachelijke hoeveelheid vlees in. En de dames moesten koken. Hoe bak je 2 kilo gehakt in een grote pan? Stampen, prakken, hakken en scheppen... dat somt het wel op. Ondertussen namen we de halve keuken in beslag. Overigens was die veel te klein voorde hoeveelheid mensen die zich in het hostel schuil hielden.
De dag erna vertrok ik per bus naar Brisbane, waar ook Philip, Meredith en Chloë naartoe zouden gaan. Hier werd ik verrast door de rest van de groep, die toch ook maar had besloten naar Brisbane te gaan. We lijken het niet zonder elkaar te kunnen, but all is good!
Om af te sluiten nog een quote die Byron Bay samenvat, waar iedereen high on life is, of gewoon high: "Some people are so poor; all they have is money". Eigenlijk een waarheid als een koe. Misschien schuilt er toch een hippie in mij?
Liefs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten