Een blogje van een ander kaliber: de verslavende werking die gezelschap heeft. Tenminste, op mij.
Ik begon mijn reis alleen. Echter merkte ik al snel dat alleentijd er eigenlijk bijna niet in zit, behalve onder de douche op of het toilet. Whooptidoo daarvoor. In hostels ben je met grote getale en er is altijd wel wat te doen, iemand die je meevraagt ergens naartoe of jijzelf die uitroept dat je iets gaat doen, waarna anderen zich bij je aansluiten. Daarom voelde het in Nieuw-Zeeland soms als een bevrijding om eventjes alleen te zijn in een dorm of een momentje te pakken tijdens een wandeling. Op die momenten beschouwde ik alles wat ik meemaakte en dacht na over de toekomst en hoe ik deze vorm ga geven. Dit was van tevoren één van de kernwaarden die ik aan mijn reis verbond, voor persoonlijke groei en om echt stappen te nemen wat betreft de toekomst.
En toen was daar Australië en de groep mensen die ik in Sydney ontmoette. We hebben veel tijd samen besteed, soms zelfs wat te veel. Kleine irritaties speelden af en toe de kop op, maar ook dat hoort er soms bij.
Toch kregen we maar geen genoeg van elkaar. Het lot wist ons steeds weer samen te brengen. Het lot? Natuurlijk deden we dit gewoon zelf. En hoe meer tijd we samen besteedden, hoe moeilijker het werd om onszelf los te maken van elkaar. Diverse symptomen wisten zich naar de oppervlakte te werken, net als bij een verslaving. Serotonine kwam vrij wanneer we weer nieuwe fijne herinneringen creëerden.
Daarnaast de afhankelijkheid wanneer we wachtten op elkaar, soms voor uren, voor we een beslissing namen wat we een betreffende dag wilden doen. In onze uppies ondernamen we niets meer. Ik heb hierdoor enkele mooie stranden van Sydney gemist bijvoorbeeld. Het is geen ramp van omvang jezelf-in-slaap-huilen-s' nachts, maar jammer is het toch wel. Maar wat daar tegenover stond en staat was zo waardevol: nieuwe vriendschappen, die in een situatie als deze erg welkom zijn, verdieping geven en ook gewoonweg lol.
Stiekem is er daarnaast een angst om alleen te zijn. Ik denk dat iedereen deze angst wel in meer- of mindere mate in zich heeft. Dit is wat helpt de "verslaving" in stand te houden. Wie ben je immers zonder anderen? Wat is de waarde van alles als je het niet deelt?
Wanneer ik me eindelijk losweek van de hechte groep, zullen er dan onthoudingsverschijnselen optreden? Misselijkheid? Koorts? Waarschijnlijk niet, want ik zal vast weer op zoek gaan naar een nieuwe kick: nieuwe mensen die nieuwe inzichten, het delen van ervaringen en het bevestigen van mij als individu zullen bewerkstellingen. Want dat is uiteindelijk waar het allemaal over gaat. En dat is wat vriendschap is.
Daarom ook een shoutout naar al mijn lieve vrienden thuis: reizen maakt dat ik jullie vriendschap alleen maar meer waardeer en stuk voor stuk zijn jullie bijzondere mensen, die mijn leven en kijk op het leven verrijken.
En een tweede shoutout gaat naar alle mensen die ik heb ontmoet tijdens het reizen: bedankt voor de mooie tijden en inspiratie. En bedankt voor de nieuwe inzichten en wijze levenslessen;)
Liefs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten