Na Punakaiki, nam ik de bus naar Kohatu, waar mijn oom me ophaalde. Mijn neefjes lagen al in bed toen we arriveerden. Vanwege alle drukte rondom kerst en het eind van hun schooljaar waren ze er wel aan toe. Het was hun laatste dag school en het begin van hun zomervakantie vam 6 weken. Met kerst ja;)
Ik werd wederom warm verwelkomd door mijn oom en tante, met een overheerlijk en supergezond maaltje en een goede kop thee met melk. Hier zie je de Britse roots van Nieuw-Zeeland in terug.
De volgende dag toen ik uit het gatenverblijf kwam, zag ik dat mijn neefjes en hond Rusty al aan het wachten waren tot ik "eindelijk" wakker werd. Hoe schattig! Ze overspoelden me met al hun verhalen en natuurlijk moest de kerstboom worden geshowd. Het was er een uit eigen achtertuin. Na het ontbijt maakte ik, samen met mijn neefjes, een hanger in de schuur van mijn oom. Leuk om te zien hoe handig deze jonge kinderen al zijn. Ze maken met Kerstmis ook altijd een cadeautje voor elkaar binnen hun gezin van materialen zoals hout, paua schelp, stof, etc. Mijn oom en tante hebben deze traditie in het leven geroepen om de kinderen te leren aan een ander te denken en daarnaast vinden ze al het plastic speelgoed van tegenwoordig helemaal niets.
Die middag spendeerden we bij de rivier, waar mijn neefjes zich gedroegen als aapjes, al klimmend in bomen en ze oefenden hun zwemkunsten. Hond Rusty deed gezellig mee, met het zwemgedeelte dan.
Die avond deelden we een maal met Karen's moeder Carol, die een heuze Pavlova meebracht. Mijn neefjes werden wild bij dit vooruitzicht.
De volgende dag vertrok ik veel te vroeg naar Picton. Ik mocht mijn bed al
uit om 05.45 en om 07.00 moest ik al bij de bus zijn.
In Picton verbleef ik in hostel The Villa, een voormalige, je raadt het al, villa. De prachtige achtertuin met boomhut, hangmat, tafels en rozenstruiken verhulde dat het wat overvol was. In een kamer slapen met 9 anderen is best veel. Toch was het er ook gezellig en ik ontmoette wat leuke mensen.
Ik ben die dag nog naar het aquarium gegaan en heb wat rondgelopen in het pittoreske havenstadje dat Picton is. De dag erna was het tijd om het Zuidereiland gedag te zeggen en de ferry naar Noord te nemen. De ferry op zich voelde als een mini vakantie en ik hoopte op het spotten van een walvis of (lees:en) een school dolfijnen, maar helaas. Toch was de 2, 5 uur durende toch t door Malborough Sounds puur genot voor het oog.
Eenmaal in Wellington schrok ik me rot van het aanzicht van het hostel.
Ik had het al wel van anderen gehoord, maar het was dus niet overdreven: Wellington kent slechs mega backpackers. Ik overdrijf niet als ik zeg dat er ten minste 300 gasten verbleven op het moment dat ik er was. De 8 bedroom dorm waarin ik sliep was elke avond tot de nok toe gevuld met steeds wisselende gasten. Ik vond het helemaal niets. Het voelt enorm anoniem en contact leggen gaat toch wat minder makkelijk. De sfeer is daarnaast niet zo gezellig.
Ik besloot er het beste van te maken en heb me alledrie de dagen prima vermaakt in Windy Wellington, waar rukwinden je om de oren vliegen en je je bij tijden echt vast moet houden om te blijven staan. Ook ontmoette ik een aantal superleuke mensen in de kamer waarin ik sliep.
Het Te Papa museum vond ik prachtig en ik wilde dat ik mijn broertjes er mee naartoe had kunnen nemen. Het is leerzaam, interactief en er is gewoonweg zoveel te zien en te doen. Daarnaast vond ik de manier waarop alles onderverdeeld was mooi. Ik ben in totaal 3 keer naar het museum gegaan, omdat het te groot is het in 1 keer te bezichtigen. En nog heb ik de twee betaalde exposities oergeslagen vanwege tijdsgebrek. Het meest inspirerende vond ik een documentaire die verschillende Nieuw-Zeelanders portretteerde, elk met hun eigen bijzondere verhaal. Zo was er een man die de gevaarlijkste kliffen en bergen uitzocht om hier met parachute vanaf te springen en een man die leefde van het land en het bos, puur van wat hij er vond.
Verder heb ik de Weta Cave bezocht, aan de rand van Welington. Dit is geen echte cave, maar de werkplaats en een minimuseum van Weta studio's, een inmiddelw grote naam in de filmindustrie. Je hebt vast wel eens het verhaal gehoord van een dwergachtig schepsel die samen met een gezelschap bijzondere figuren op een queeste gaat om een ring te vernietigen. Jazeker, ik heb een kijkje mogen nemen in de werkplaats van de makers van o.a. The Lord Of The Rings, The Hobbit, TinTin en vele andere bekende films. Het mini-museum op zich viel wat tgen. Ik wist niet dat ik "mini" zo letterlijk moest nemen. De behind the scenes film maakte veel goed en de rondleiding, waarvoor ik 20 dollar neertelde, was het dubbel en dwars waard. Voor een LOTR-fan a.k.a. nerd zoals ik was het bijzonder om in ht atelier te zijn. Ik leerde er o.a. dat elk kostuum twee versies kent. Eentje gemaakt met de "echte" materialen, zoals ijzer of zelfs aluminium, want lichter en leer voor de close-ups en eentje gemaakt van goedkopere materialen, zoals plastic en rubber, gemaakt voor actieshots, want deze materialen maken het een stuk lichter dan het echte werk en de acteurs kunnen zich er gemakkelijk in voort bewegen tijdens een van de vele epic battles. Daarnaast was het daadwerkelijk aanraken van een van de props uit The Hobbit een waar hoogtepunt (ik zei toch, nerd alert) Een prachtig onderdeel van een elfenharnas, gemaakt door onder andere degene die de tour leidde.
Verder heb ik rondgelopen in Wellington. De kade was erg bijzonder, met art deco gebouwen en kunstwerken. Veel te zien dus.
Gister ben ik aangekomen in Napier, na een busreis van 5,5 uur, een lange zit. Vanavond krijgen we een heus kiwi-kerstdiner voorgeschoteld, incluis wat lokale bieren en wijnen. Dit gaat er wel anders aan toe dan bij ons in Nederland. In plaats van binnen bij de haard, na een wandeling in een met sneeuw overdekt bos, onder het genot van warme chocolademelk en die avond gourmet of uit eten, om even alle clichés van stal te halen, houdt men hier van barbeques met pavlova als dessert. Het is dan ook zomer. Aan de ene kant mis ik de gezelligheid die de winter en de kou kan brengen wel, maar over het mooie weer klaag ik natuurlijk niet. Ik ben in elk geval benieuwd.
Ik wens iedereen een hele fijne kerst toe, hopelijk met een haardvuur, een wandeling, sneeuw, warme chocolademelk en gourmet (of een ander geweldig lekker maal), maar bovenal met elkaars gezelligheid.
Liefs
Lieve Renske,
BeantwoordenVerwijderenWat een heerlijke verhalen!
Het is een andere grotere wereld waar je nu beland bent en je maakt blijkbaar sneller contacten dan hier, lijkt wel, want ik lees dat je vaak met mensen verder trekt.
Er zijn natuurlijk ook veel mensen op reis , nadat ze hun studie afgerond hebben.
Enorme afstanden en prachtige natuur zo te horen.
Vandaag is het 1e kerstdag en Willem en ik zijn met zn tweetjes en gaan straks aan de kerst kliekjes.
Afgelopen zondag hebben we hier al het kerstdiner genoten met elkaar en mijn zus en kinderen.
Alleen was Jaap er niet bij , want die is in Frankrijk aan het skiën en Bob was ziek.
Voor het eerst was Laura, de dochter van Willem er ook bij.
Het was erg gezellig.
En nu dus vanochtend een lange wandeling gemaakt en straks eten.
Fijn dat je met de kerstdagen bij familie bent, toch iets gezelliger lijkt me.
Ben benieuwd naar je verdere belevenissen.
Ik reageer nu pas omdat mijn computer stuk was en ik nu een nieuwe heb.
Willem heeft hem geïnstalleerd en hopelijk weet hij hoe ik dit kan plaatsen.
Een flinke knuffel en je hoort nog van ons, liefs Ine en Willem