Vrijdag 6 december, waar de goede Sint en zijn Pietermannen alweer richting Spanje zijn vertrokken, deden wij hetzelfde. Niet naar Spanje, wel naar Queenstown, de stad van de actie, snelheid, feesten en adrenaline. De stad waar je al je geld met gemak over de balk zou kunnen smijten. Maar ik heb me gedragen.
De eerste dag ontmoetten we een aantal leuke mensen, die vroegen of we die mee wilden stappen. Dit deden we in een kroeg, genaamd "Cowboys", en deze naam werd eer aangedaan. Wanneer je deze kroeg binnenstapt, wordt je begroet door een heuze beer. Een beetje luguber, zo'n opgezet dier. "Gelukkig" is hij niet allen, nee, zijn vriendjes Eland en Koe(ienhuiden) houden hem gezelschap.
Verder waan je je in het Wilde Westen met heuse zadels als barkrukken, pistolen waaruit men bier tapt en passende muziek. Daarnaast schenken ze de glazen goed vol. Ik ben mee gaan doen met gewichtheffen en bestelde ook een pint waarin men een liter bier schonk. Jawel! Buiten alle indrukken, was het een supergezellige avond en net wat ik nodig had; ik mis de avondjes uit in Hengelo stiekem een beetje.
Omdat we de volgende dag de Shotover Jet deden, maakten we het niet al te laat. Een kater zou niet zo'n goed idee geweest zijn. De Shotiver Jet, een speedboat, racet namelijk met hoge snelheid over een rivier, ter nauwernood rotsen ontwijkend. Hoewel de kapitein/chauffeur (?) er met opzet rakelings langs voer. Wanneer hij een rondje met zijn vinger draaide, wisten wij dat er een 360 graden spin aan zou komen en dat we ons goed moesten vasthouden. Gelukkig hadden we ontzettende sexy outfits aan om ons droog te houden: een lange zwarte oversized regenjas en een naar natte hond ruikend lifevest. Super toch?
Die avond besloten Samara en ik weer de stad in te gaan. In Cowboys werden we aangesproken door dronken schaapsherders. Altijd interessant. Al snel vonden we het tijd voor een andere kroeg. We vonden er een met live muziek en goede rode wijn. En wie was degene die live speelde? De straatmuzikant uit Christchurch. En hij deed het weer erg goed, zijn zang begeleidend met viool, mondharmonica en gitaar. En dat allemaal tegelijk! Oké, dat is niet waar, maar goed was het zeker!
De laatste dag in Queenstown liep ik met Samara de Queenstown Hill. 900 meter steil omhoog, wat kon ik nog meer wensen? Omdat Samara een supergoede conditie heeft noem ik haar altijd de "mountain goat". En ik besloot het in mijn eigen tempo te doen, zodat zij wat sneller kon gaan. Bij de splitsing had ik geen idee welke richting ze op was gegaan dus ik ging rechtdoor. Natuurlijk was dit de meest steile weg omhoog, dus ik was buiten adem aan de top. Wat bleek nu, Samara had een pijl achtergelaten bij de splitsing, maar, hoe kan het ook anders, die had ik gemist. En zij bleek rechts te zijn afgeslagen. Toen we de afdaling wilden gaan doen begon het keihard te regenen. Mijn regenjas hield me gelukkig droog, waarvoor bedankt (oma) Marleen!
Na Queenstown splitsten Samara, Elena en ik ons op en gingen ieder onze eigen weg. Voor mij was dit de Intercity bus naar Wanaka, een leuk plaatsje aan lake Wanaka. In het hotel kwam ik een Frans , meisje tegen die ik nog kende uit Dunedin. We trokken een fles Nieuw-Zeelandse rode wijn open en besloten de dag erna de Rob Roy valley track te gaan lopen. Onderweg pikten we een lifter op, die ook de track wilde lopen. Deze prachtige route voerde ons over een woest kolkende rivier via een hangbrug. Verder was het uitzicht wonderschoon. Bergem wisselden zich af met het zich op de rivier, rotsen en de gletsjer piepte af en toe door de bomen van het bos. Wat het spannend maakte, waren beschadigde gedeeltes op de route, vanwege vallende stenen, afbrokkelende rotsen en gletsjerstromen. Een gletsjerstroom kan erg onvoorspelbaar zijn en van het ene op het andere moment besluiten eens een andere route naar beneden te nemen.
Na Wanakq ging ik naar Franz Josef. In de bus ontmoette ik de Frans-Canadese Sindy, die ik kende uit het hostel in Queenstown. Het is grappig hoe je op een gegeven moment dezelfde mensen opnieuw tegenkomt. De wereld is klein.
In Franz Josef ging ik met een Duitse jongen uit mijn hostel naar de Franz Josef gletsjer. Helaas trekt deze zich razendsnel terug, wat op dit moment betekent dat je op maximaal 500 meter van de gletsjer kunt komen. En de verwachting is dat Franzie over 10 jaar niet eens meer te bewonderen is vanaf de grond. Dit is echter niet het enige dat deze gletsjer zo bijzonder maakt. Het is 1 van de 3 enige gletsjers ter wereld die zich in een regenwoud bevinden. Dit geeft een ietwat bizar aanzicht en ook betekent dit een hoge vochtigheid, relatief warme temperaturen en veel regenval. Franz' buurman is Fox, ook een regenwoud gletsjer. Nieuw-Zeeland telt dan ook 2 van de 3 gletsjers en wat zijn ze er trots op . Die avond hebben Sindy en ik een heerlijke pasta gekookt en een geweldie wijn gedronken. Supergezellig.
Vandaag vertrek ik alweer vanuit Hokitika naar Punakaiki, maar dat bewaar ik voor een volgende post. Genoeg geschreven, dacht ik zo.
Liefs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten