Omdat ik binnenkort weergeen internet heb, hieralweer een post.
Ik zou op vrijdag de 13e vertrekken uit Franz Josef, waar ik wachtte op de bus naar Hokitika. Ondertussen gezellig kletsend, besloot ik eens in mijn agenda te kijken. Maar wat zag mijn oog? In plaats van om 09.45, vertrok de bus om 09.15. Bleek ik bij de verkeerde dag te hebben gekeken. Reizigersaandoening, waarbij je in de war raakt metde dagen. De vaste structuur is er immers niet. Net toen ik dacht in een flow te komen... Iets teveel flow. Oh en vrijdag de 13e, dat ook.
Gelukkig kon ik met iemand meerijden naar Hokitika:)
Na mijn spullen gedumpt te hebben en kennis gemaakt te hebben met de toffe eigenaar van het hostel - incluis roze hanekam -, was het tijd voor een rondje Hokitika en de nodige boodschappen. 3 dagen achter elkaar hetzelfde een, woehoe! Gelukkig was het lekker, maar ook dat heb je natuurlijk soms als je alleen reist. Verder vond ik het leuk rond te kijken in alle boetiekjes waar men jade bewerkt en tot mooie sierraden en voorwerpen verwerkt. Hokitika zit er vol mee.
Die avond liep ik met een Spaans meisje uit het hostel naar het "Sunset Point", waar de zon vurig in de zee zakte en het water goud liet blinken. De golven ondertussen woest op de kust klotsend.
Heb je het beeld? Mooi!
De volgende dag leende ik een fiets in het hostel en fietste een tijdje langs de kust. Verder heb ik die dag niet zo veel gedaan, behalve een beetje rondgelopen in het centrum en gekletst met alle vriendelijke mensen in het hostel. Hieronder ook een echtpaar van rond de 75. Zij reizen in totaal 10 weken in Nieuw-Zeeland rond per auto en verblijven in backpackers/hostels, juist omdat daar veel jonge mensen zijn. Ze vinden het leuk om te blijven leren van jonge mensen en voelen zich zeker niet de 75 jaar die ze tellen. Wat een inspirerende mensen! Die avond heb ik nieuwe "Hobbit" gezien im het Hokitika theatre, een gerestaureerd authentiek theater. Een topfilm in een prachtig theater.
Op mijn laaste dag ben ik met een Tasmaanse jongen naar het Kiwi centre geweest, waar ik dan eindelijk een van de symbolen van Nieuw-Zeeland heb mogen zien. Nadat mijn ogen aan het donker gewemd waren, dat dan weer wel. Kiwi's zijn namelijk ontzettend schuwe vogels en in het kiwi centre was het licht dan ook zeer gedimd. Maar wat een interessante en schattige vogels zijn het! Hilarisch hoe ze een sprintje trekken om een hapje te eten en vervolgens razendsnel weer terugsprinten. De kiwi is namelijk een loopvogel. Helaas wordem ze bedreigd door vele roofdieren, zoals de van origine niet in Nieuw-Zeeland voorkomende kat, rat en possum. En ook honden vinden ze zeer interessant. Wat het museum me gelukkig leerde, is dat er allerlei programma's gaande zijn om deze dieren te beschermen. Waar normaliter slechts ca 5% van alle kiwi-eieren de volwassenheid bereikt, is dit aantal vele malen hoger, wanneer ze bijvoorbeeld in centra worden gehouden tot ze volwassen zijn en dan worden uitgezet.
Naast de kiwi's zijn er een enorm aantal enge alen te bewonderen, hoewel het eerder andersom lijkt te zijn. Ze staren je aan alsof ze je ter plekken zouden willen verslinden. Scary!!
Verder waren er allerlei bijzondere vissen te bewonderen.
De volgende dag ben ik per bus, die ik gelukkig niet mistte dit keer, naar Punakaiki vertrokken, waar ik de Nederlamdse Diana weer trof die ik nog kende van Christchurch. In Punakaiki moesten we helaas afscheid nemen, omdat Diana Woofer werk ging doen. Dit is werk dat je doet voor accomodatie en soms eten. Over het algemeen is het 4 tot 5 uur werk die je per dag verricht.
Die middag ben ik met een Engelse jongen naar de Pancake Rocks gegaan. Ontzettend bijzonder hoe deze stenen zijn gevormd door de wind en de zee en lijken op stapels pannenkoeken. De golven die woest op de inbeuken maken het een mooi aangezicht.
Een pakje kaarten heeft mij en een stel anderen die avond verder vermaakt, gezellig!
Vandaag weer eens een wandeling gedaan (3 uur) met een Nederlands meisje, heerlijk door de drek banjeren... De Pancake Rocks was waar je op uit kwam dus hier zijn we weer langs gegaan. Dit keer waren de "Blowholes" goed te zien. Wanneer de zee in de rotsen slaat, stuift ht water omhoog. Een van deze punten wordt letterlijk vertaald "Schoorsteen" genoemd, omdat het water er op een dus danige manier aan de bovenkant weer uitkomt.
De dag heb ik verder zeer nuttig besteed. Ik hoorde namelijk om mij heen dat er in ontzettend veel plaatsen niet eens meer een kamer in een hostel vrij is tijdens de feestdagen. Lichtelijk in paniek ben ik alles gaan plannen en boeken t/m Nieuwsjaarsdag. Vele telefoontjes, pogingen tot boekingen en afwijzingen later is het me dan toch gelukt:)
Vandaag vertrek ik naar Motueka, voor een kort verblijf bij mijn familie. Dit zal voorlopig toch echt de laatste keer zijn dat ik ze zie, helaas.
Liefs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten