Van Bali naar het eilandleven op de Gili's en weer naar huis

Zo, mijn vorige blogje is al weer een hele tijd geleden. In alle hectiek van de laatste weken van mijn reis, het terugvliegen naar nat Nederland en het wennen thuis en bovenal het genieten van de laatste etappe van de reis, is het bloggen er bij in geschoten. Maar ik hoop het goed te maken :) Mijn laatste blog eindigde bij de tocht naar Kuta. Nou, Kuta was k*t. Overbevolkt met toeristen, wat betekent dat je niet normaal over straat kunt lopen, zonder zo'n beetje elke winkel of travelingagency binnengesleurd te worden. Niet mijn ding. Wel begrijpelijk vanuit hun optiek overigens. Ik was in elk geval snel klaar met Kuta en besloot door te reizen naar Ubud, dat op slechts een uurtje per bus van Kuta ligt. Wat een verademing was dit! Een pittoresk stadje, waar je, behalve uiteraard toeristen, nog steeds veel locals ziet en waar de mensen ontzettend vriendelijk zijn. Ook hier wordt continu gevraagd of je een taxi wilt - sommigen hebben een bordje met "Taxi?" en als je dan nee zegt draaien ze dit om en staat er "Maybe tomorrow?". Origineel! - maar het voelde minder opdringerig. In Ubud ontmoette ik twee Amerikaanse jongens, Stefano en Nicholas, die nog geen hostel hadden en we deelden een taxi naar mijn hostel. Hier kwam ik de Nederlandse Jolien toevallig weer tegen. Haar kende ik nog uit Yogyakarta en we hebben samen onder andere de Batik cursus gedaan. Erg gezellig dus! Het hostel in Ubud was werkelijk subliem. De kamers waren schoon, de bedden sliepen heerlijk, de eclectische stijl maakte het hostel gezellig en de gemeenschappelijke ruimte zorgde voor instant nieuwe vriendschappen. Precies wat een mens nodig heeft! Oh, en ik was op zoek naar een "book-exchange", zoals ze dat in Nieuw-Zeeland, Australie en Thailand veel hadden in hostels, om mijn boek om te ruilen voor een ander exemplaar. Ook dit was present en ik was content! Ik ben veel opgetrokken met Nicholas en Stefano en tevens met een hele groep andere mensen: Guusje, Ali, Adam, Mac, Jolien, Chris en Mathilde. En later kwamen daar nog Luke, Emily en Hannah bij. Supergezellig natuurlijk en stuk voor stuk geweldig lieve en leuke mensen! Ik kan wel zeggen dat het hostel in Ubud mijn top 5 haalt van alle hostels waar ik het afgelopen half jaar ben verbleven. Het Monkey Forrest in Ubud vond ik ontzettend gaaf. Apen (Makaken) hebben een oude tempel, die zich in een stuk regenwoud bevindt, "overgenomen" en stelen van toeristen. Cheeky monkeys. Zo werd Nicholas' waterfles uit zijn handen getrokken, waarna de apenkoppen hem stukbeten en er uit dronken. Sommige aapjes wisten zelfs hoe ze de dop van een fles af moesten krijgen. Ik besloot maar geen bananen te kopen voor ze, omdat ik zag hoe ze reageerden op iemand met een trosje bananen. Ze bleven net zo lang op hem zitten, tot alle bananen op waren. Ik was toch een beetje bang voor bijters en rabies. Toen er op een gegeven moment een hele groep apen besloot langs ons heen te gaan rennen - in paniek en/of met agressie, het ging te snel om dat uit te maken -, vond ik dat mijn "angst" toch wel enigszins gegrond was. Ik vond het overigens wel geniaal om te zien hoe ze aan elkaars staart gingen hangen, elkaar vlooiden en water stalen van toeristen. Daarnaast heb ik genoten van een heerlijke massage. Geen full-body, omdat verscheidene dames aangaven dat tevens hun borsten (!?!Serieus!) werden gemasseerd. Enfin, een rug- en nekmassage was heerlijk. Stefano is daarna elke dag teruggegaan voor een massage en er was zelfs een dag waarop 'ie 2 keer ging. Jawel. Ook geweldig waren de avondjes uit in Ubud. De ene keer was het een bar met livemuziek, waar we waterpijp rookten met druivensmaak en onze slippers uitschopten om los te gaan op de dansvloer. Het lopen op blote voeten geeft zo'n rustgevend en geaard gevoel. De keer daarop begaven we ons naar het Jazzcafe, waar een salsa-avond werd georganiseerd. We hebben onze heupjes even losgeschud en er was een salsa-queen die me wat moves heeft geleerd. Puur genieten! De avond daarop wilden we uiteraard weer naar het Jazz-cafe, waar een open mic night was. Ook al zo'n heerlijke avond! Daarnaast kon je in Ubud geweldig uit eten, hoewel dit meer "Western food" was, zoals heerlijke pizza's met allerlei verse groenten. Verder heb ik met een paar mensen wat tempels bezocht en het Waterpalace, tevens een tempel, omringd door waterlelies, die helaas nog niet allemaal in bloei stonden. Maar wel een geweldige en spirituele plek. De laatste dag huurde ik met Jolien, Stefano, Luke, Emily en Hannah een auto met chauffeur. Wat een luxe, maar zo goedkoop (100.000 Rupiah per persoon, wat neerkomt op ongeveer €6,30). We bezochten een prachtige tempel, uitgehakt in de rotsen. Met de rivier die er langs liep, de jungle-achtige omgeving en de rijstvelden, een prachtige en serene plek. Het feit dat we sarongs droegen, iets dat verplicht is om een tempel in te mogen, droeg alleen maar bij aan het bijzondere gevoel en de ervaring. Dat we werden overvallen door een indrukwekkende stortbui en we hiervoor een uur moesten schuilen, mocht de pret niet drukken. Vervolgens zochten we een plekje op voor de lunch; een lokaal tentje waar ik lekkere gestoomde groenten at, waarna we ons naar de volgende tempel begaven. Dit is een heilige plek voor veel Balinezen en die dag was het blijkbaar ook nog eens een speciale dag, hoewel onze gids ons niet precies kon uitleggen waarom dit zo speciaal was. Hij trok zijn gepaste kleding aan, om het water in te mogen gaan om zich te reinigen en ook Emily en Luke besloten dit te doen. Na deze reiniging, was het tijd om verder te gaan, en wel naar een koffieplantage. Hier werd ons van alles uitgelegd over de bijzondere Luwak-koffie. De Luwak, of Civetkat, is een katachtig diertje, dat de koffiebessen graag lust. De koffiebonen zijn feitelijk de pitten van deze bessen. Die verteren niet en worden dus uitgepoept door de Luwak. Door de fermentatie, krijgt het een bijzondere smaak. Hierna worden ze gereinigd en tot de duurste koffie ter wereld verwerkt. Vraag me niet hoe iemand deze koffiesoort ooit heeft ontdekt. Na de uitleg, kregen we een uitgebreide proeverij voorgeschoteld, met bijzondere koffie- en theesmaken. Het uitzicht loog er niet om: we keken uit over rijstvelden en jungle. Tegens betaling kon je daarnaast de Luwak koffie uitproberen. Normaliter is "Kopi Luwak" poepieduur, maar hier was het wat we in Nederland voor een normaal kopje koffie betalen. Tsja, wat kan ik zeggen. Het smaakte naar een prima espresso, maar dan heb ik toch liever die espresso. Na dit schijtavontuur, was het tijd om wat prachtige rijstterrassen te gaan bekijken en met een betoverend uitzicht te genieten van de avondmaaltijd. De dag erna zijn we met een behoorlijke groep, zo'n 6 man, naar Gili Trawangan (afgekort Gili T.) gegaan. Dit eiland maakt deel uit van de geweldig mooie Gili eilanden, die vlak voor de kust van Lombok liggen. Ik zat in een ander hostel dan de anderen, maar ontmoette 3 hele aardige Amerikanen, die vroegen of ik mee ging ontbijten. Dit had ik nog niet gedaan en na de reis van Ubud naar Gili T, was ik hier wel aan toe. Vervolgens ben ik een beetje gaan relaxen en heb ik wat rondgekeken op het eiland. Hier kwam ik de Amerikaanse Summer weer tegen, een maatje uit Thailand. Zo leuk! We hebben gezellig bijgekletst. Die avond met Esther (kende ik uit Yogyakarta) en Sarah (kende ik uit Jakarta) uit eten geweest. Ze bleken elkaar te kennen en kwamen er toevallig achter dat ze mij ook allebei kenden. Grappig weer. Die avond was er een strandfeest, waar we met zijn allen naartoe zijn gegaan. Heerlijk om met je blote voeten in het nog warme zand te staan (lees: dansen), terwijl een avondbries je koelte toewuift. En het bleef nog lang onrustig op het strand van Gili T. De volgende dag ben ik eerst met Stefano en Nicholas gaan snorkelen, maar mijn snorkel was kapot en ik was de buis al kwijt voor ik uberhaupt in het water lag. Een kleine domper. Die middag heb ik Guusje, Ali, Mac, Mathilde, Adam, Chris en hun nieuw verworven vriendin Petra opgezocht en ben nog even gaan snorkelen met hen. Daarna zijn we een heel stuk gaan lopen, om een mooie plek voor de zonsondergang te vinden - Ze schijnen legendarisch mooi te zijn op Gili Trawangan - en een restaurantje op te zoeken. En dat is gelukt, wauw! We hebben heerlijk gegeten en genoten van alle kleuren van de zonsondergang. Hierna vonden we een schommel, die in de zee stond. Natuurlijk heb ik deze even uitgeprobeerd, samen met Ali. De laatste dag op Gili T. heb ik heerlijk met Guusje, Ali, Chris en Adam op het strand besteed. We zwommen wat, genoten van de azuurblauwe zee, met witte stranden, omlijst door kokospalmen. Oh, Gili Trawangan, I do love you. Een drankje erbij en we bereidden ons voor op weer een prachtige zonsondergang. Deze was weer totaal anders dan die van de dag ervoor, maar weer zo spectaculair. Ongelooflijk, wat een kleurenpracht! Heel leuk was ook de (avond)markt, waar je heerlijk Indonesisch kon eten. Mijn favoriet is een bordje rijst, waarbij je zelf allerlei bijgerechtjes kunt kiezen, zoals diverse soorten groenten en Rendang Beef. De dag erna gingen Guusje, Adam, Ali, Chris en ik naar Gili Air, iets rustiger dan Gili T. en wat minder een feesteiland. Petra en Mac kwamen na. We vonden een geweldig bungalowpark met hele ruime kamers, waar plek was voor ons allemaal. Ik beloofde mezelf dat ik elke avond vis/seafood zou eten op Gili Air en dat heb ik dan ook gedaan. Elke dag wordt dit vers gevangen en je kunt zelf je vis uitkiezen, waarna 'ie op de barbecue wordt bereid. Ik hoorde al van veel mensen hoe bijzonder smakelijk de vis moest zijn op de Gili's en tevens spotgoedkoop. Minder dan 5 euro voor een enorme vis, waarvan je met 2 personen kunt eten, plus alles wat er bij komt aan verse groenten en bijvoorbeeld een gepofte aardappel. Ik kwam Karima nog tegen, die ik van Jakarta ken en ook Sarah was op Gili Air. Die avond kwam ik ze weer tegen bij hetzelfde steengoede restaurant. Aan hun tafel zat tevens de Duitse Stefanie, die ik kende uit Yogyakarta. Hoezo toevallig? Oke, iedereen doet wel een beetje dezelfde dingen. Ik bestelde Tiger prawns (reizen-tijgergarnalen) en die waren lekker, ongelooflijk! En zo goedkoop ook weer. Op Gili Air hebben we voornamelijk genoten van het strand en snorkelen en uiteraard de heerlijke verse vis. De tweede dag ben ik met Petra en Mac een snorkeltripje gaan doen (voor 75.000 Rupiah, iets van €5,-, ik kon het zelf amper geloven), waarbij een boot ons naar 2 plekken bij Gili Trawangan voerde, naar 1 plek bij Gili Meno en naar 1 plek bij Gili Air. Een van de hoofddoelen was om zeeschildpadden te spotten. Dat is zeker gelukt en ik heb er zelfs eentje een tijdje gevolgd. Zo leuk om te doen! Daarnaast wonderschone vissen gezien. Het koraal was er helaas niet zo goed aan toe en ook zag ik op diverse plekken plastic zakjes en ander afval in de zee drijven. Eeuwig zonde! Die avond hebben Mac en ik een Papegaaivis gegeten. Overdag gespot in zee, die avond op ons bordje. Een beetje cru is dat wel. Ik ga er maar van uit dat de vis een prettig leven heeft gehad, zo in het wild. De allerlaatste dag op de Gili eilanden was helaas al aangebroken. We besloten er een relax dagje van te maken, met zon, zee, strand en wederom snorkelen en lekker eten (seafood pizza). Verse kokosnoot erbij, waarschijnlijk mijn laatste in hele lange tijd. En toen was het al weer tijd terug te keren naar Bali. Onderweg met de boot van Gili Air naar Bali, spotten we nog een hele groep dolfijnen. Gaaf! Ook raakte ik op de boot in gesprek met een paar hele gezellige Amerikanen. Op Bali ging ik terug naar Ubud en Ali en Adam gingen mee. In hetzelfde hostel als de laatste keer, kwamen we weer allerlei leuke mensen tegen, waarmee we die avond uit eten zijn gegaan en een drankje zijn gaan doen. En daar kwam ik Lili tegen, die ik nog uit Thailand kende. De laatste dag heb ik gerelaxed tot 15.00 uur. Ik nam toen een taxi naar het vliegveld van Denpasar (Bali), om vanaf daar naar Jakarta (Java) te vliegen en vanaf hier via Dubai naar huis. Een hele lange reis weer, kan ik wel zeggen. Ik heb me gelukkig prima vermaakt, want ik kwam een bekende uit Yogyakarta tegen in Jakarta en we bleken precies hetzelfde qua vluchten te doen. Vervolgens heb ik wat films gekeken in het vliegtuig, gegeten, rode wijn gedronken en geproost op mijn verjaardag, weer films, weer gegeten, een uurtje geslapen, muziek geluisterd, weer gegeten en gedronken en tot slot weer films gegekeken. Bij de Emirates wordt je volgestopt. Maar serieus, wat een fijne luchtvaartmaatschappij is dat, met de nieuwste films en muziek, etc. En toen landden we al op Schiphol, na 28,5 uur onderweg te zijn geweest. Uiteraard regende het dat het goot, wat eigenlijk zo slecht nog niet was na een half jaar met bijna alleen maar hitte. Een afvaardiging van familie en vrienden stond me op te wachten, een emotioneel moment. Vervolgens wachtte Miranda thuis met een high tea en die avond stond me ook nog een surprise-party te wachten die Sanne had georganiseerd. Allemaal zo lief, leuk en gezellig. Ik was kapot, maar heb het nog uitgehouden tot ongeveer 1 uur 's nachts. Vraag me niet hoe. Het zal de koffie plus rose zijn geweest. Inmiddels ben ik alweer ruim een week thuis. Ik geniet hier van het weerzien met iedereen en het mooie weer. Oh, en de rust in het verkeer. Ik ben al wel weer gewend aan Nederland en mijn Jetlag viel ook mee. Nu ben ik druk bezig met solliciteren en hopelijk vind ik spoedig een baan in mijn werkveld: social work (SPH). Een nieuw hoofdstuk in mijn leven, kan ik wel zeggen. Beslist iets waar ik klaar voor ben, met alle mooie herinneringen aan plaatsen, zonsondergangen, de meest bijzondere dieren, geweldig lekker eten (Thaise curry, verse vis op de Gilli eilanden), cultuurshocks en meer en bovenal alle bijzondere en mooie, lieve mensen die ik heb ontmoet. Ik dacht in een gat te zullen vallen na zo'n bijzondere reis, maar ik voel me enorm goed en zo geinspireerd. Wel denk ik stiekem al na over een jaar werken in Nieuw-Zeeland over een paar jaar... Bedankt allemaal voor het meeleven en meelezen. Liefs