Water(gevecht) in Thailand, de lucht in naar Indonesië en de vurige Ijen krater

Na mijn vorige blogpost verbleef ik nog enkele dagen in Thailand, voor ik naar wonderschoon Indonesië vloog.

Na een prachtige zonsondergang op 't strand, besloten we vroeg naar bed te gaan, zodat we op tijd ons bed uit zouden kunnen komen voor de zonsopkomst op Koh Lanta. Deze zou super moeten zijn aan de andere kant van het eiland. Die avond huurden we de scooters vast en we zetten onze wekkers op standje veel-te-vroeg. Met de slaap nog in onze ogen begonnen we aan onze rit. Helaas bleek het strand vinden een te grote uitdaging, zo 's ochtends vroeg. Gelukkig zagen we onderweg nog behoorlijk wat van de zonsopkomst. Met de mist die uit het landschap opsteeg echt een plaatje.
Toen de zon eenmaal op was zochten we een plekkie voor het ontbijt. Ook dit bleek moeilijk en toen we dan eindelijk wat hadden gevonden bleek het ook een regelrechte uitdaging voor de bediening om het juiste te serveren. Maar slechs 3 van de 6 mensen een compleet ander gerecht voorschotelen is best een aardige score...
Hierna zijn Evy, Sjoerd en ik een grot gaan bekijken met gids. De anderen hadden hier geen trek in en namen dus afscheid van ons. We vroegen de man achter de "balie" of het een lastige tocht in de grot was, gezien we alledrie slippers aan onze voeten hadden. Zijn weerwoord was dat het prima te doen was op slippers. Ja, natuurlijk zegt hij dat het kan, om geen klanten en dus knaken mis te lopen... De tocht naar de grot was al een kleine uitdaging op slippers, met wat geklauter en geglibber over gladde keien. De grot zelf was eigenlijk bijna niet te doen. Als een soort oude oma'tjes schuifelden we voetje voor voetje de grot door. En de gids maar gaan. Dat was overigens ook een stuk chagrijn dat niets zei. Misschien wilde hij "die zeurende Nederlanders" (over onze slippers) lozen? Uiteindelijk was het een hilarische ervaring, mede door het geglibber, het feit dat we op een gegeven moment liggend een doorgang door moesten en Sjoerd die bestaande nummers zong in zijn fake Russische taaltje.
De rest van de dag zijn we heerlijk gaan cruisen met de scooter. Een paar vrouwtjes vroegen, direct toen ze ons zagen: "cave?" Want ja, we waren zo ontzettend smerig door die grot. Pas na de zonsondergang, die we bekeken op een superschattig strandje, begaven we ons terug naar het hostel.
Ik werd uitgenodigd door de hosteleigenaar en diens familie om bij ze aan tafel te komen zitten en met ze mee te eten. Wat ontzettend lief! En jeetje wat eten die mensen pittig. Met stipt staat op wat ik daar heb gegeten op 1! Ik denk dat ik wel 20 minuten heb geprobeerd de brand in mijn mond te blusen.

De dag erna was het dan eindelijk die dag waar we al zo lang naar uitkeken: Songkran, het Thaise nieuwjaar. Tijdens dit enome watergevecht in de straten van Koh Lanta, blijft werkelijk niemand droog. Of je nu local of toerist, kind of volwassene was, iedereen dromde samen om de enorme bakken water die de locals buiten hadden gezet. Naar hartelust vulde iedereen zijn fles/emmer/waterpistool bij om deze vervolgens te legen op voorbijgangers op scooter, ter voet, achterop auto's of in tuktuks. De enige mensen die je niet nat mocht maken, waren moslims, gezien het een Boeddhistisch feest is.

De dag erop waren mijn kleren nog steeds niet helemaal opgedroogd, maar ze moesten toch mijn backpack in, gezien Evy, Sjoerd en ik ons weer naar het vaste land van Thailand zouden begeven. Ik bereidde me mentaal voor op de lange reis. Om 12.30 werden we opgehaald per minibus om zo met de ferry naar Krabi te vertrekken. Omdat het zo druk was, ontstond er ineens de kans dat we de ferry (en ik daardoor mogelijk de nachtbus naar Bangkok en dan dus direct ook mijn vlucht naar Indonesië) zouden missen vanwege de drukte rondom Songkran. De chauffeur lostte dit handig op door alle auto's in te halen via de verkeerde rijstrook. Echt, de rijstijl van de Thai... In dit geval was ik er echter wel blij mee want we waren prima op tijd in Krabi. Hier nam ik afscheid van Sjoerd en Evy, die er bleven. Ik vertrok per nachtbus naar Bangkok. Wat me echter niet was verteld, was het feit dat we met zijn 13en in een busje voor 10 personen moesten. Allemaal zaten we als sardientjes in een blikje, in het busje gepropt. En dat voor 2,5 uur lang. Ik denk dat we de luxe van de nachtbus erna dan ook wel verdiend hadden. Ruime stoelen en zelfs een film die op werd gezet. Dat kon slechter. Al om 05.30 kwamen we in Bangkok aan, waar een Taxichauffeur me een ritje van 1400 Baht (meer dan 35 euro) naar het vliegveld wilde verkopen. Mijn backpack had 'ie al achterin de auto gekieperd. Daar ging ik uiteraard niet mee akkoord en ik vond 2 mensen die wel een taxi wilden delen. Voor 300 Baht pp reden we uiteindelijk naar het vliegveld. In de hectiek/vroegte was ik echter vergeten dat Bangkok 2 vliegvelden kent. Uiteraard was ik naar het verkeerde gegaan. Haha oeps! Gelukkig was er een gratis shuttlebus tussen de vliegvelden en na 45 min was ik er dan eindelijk. Ik was zelfs nog anderhalf uur te vroeg om in te kunnen checken en door de douane te gaan. Tijdens de vlucht zelf ontmoette ik een aardige Indonesiër, die me van alles uitlegde over tradities, legendes en het geloof in Indonesië. Na de vlucht was ik zo moe dat ik niet eens zin had echt te onderhandelen met opdringerige taxichauffeurs. "Breng me gewon naar het hostel. Ik wil naar bed", dacht ik. Toen ik om 17.00 aankwam in het hostel, was ik dan ook enorm blij eindelijk een bed te zien. Ik was immers al onderweg geweest sinds 12.30 de vorige dag!

In Jakarta had ik een ontzettend leuk hostel geboekt. Six Degrees was modern, schoon en gezellig en de derde nacht sliep ik in een kamer/dorm met een soort hokjes in de muur. Elk hokje was echt een eigen kamertje met een gordijntje dat je kon dicht doen als je wilde slapen of behoefte had aan privacy. Een dorm dus, maar toch ook weer niet. Bedstee?
Ik ontmoette leuke mensen in het hostel, waarmee ik naar de oude Bataviastad gegaan ben. In de tijd van Nederlands-Indië was dit de hoofdstad. De Nederlandse invloeden zie je terug in de gevels van sommige gebouwen, die doen denken aan de Amsterdamse grachtenpanden en er is zelfs een "Gouverneurskantoor".
Vervolgens werden we in een museum belaagd door groepen schoolkinderen die met ons op de foto wilden omdat we blanke toeristen zijn en zij dit bijna niet zien. Je bent voor hen bijna een soort celebrity. Erg onwerkelijk en ongemakkelijk. Toen we dachten klaar te zijn met onze fotoshoot, wilden de juffen van deze kids ook nog eens. Op een gegeven moment waren we er dan ook wel klaar mee en begaven we ons naar buiten, om hier te worden overvallen door een gigantische stortbui. Elke dag dat ik in zowel Jakarta als Yogyakarta was, kwam het op een gegeven moment wel met bakken uit de hemel. Meestal duren deze buien een goed uur en komt er na regen daadwerkelijk weer zonneschijn.
Die avond wilden we naar een grote mall en konden we in de drukte maar geen taxi krijgen. Hierop besloot een soort tuktuk chauffeur dat we wel met zijn 5en in zijn bakkie konden. Foto hiervan staat op Facebook. Want dat het kon was een feit, maar hoe? Grappig was het wel. De chauffeur vond het maar wat leuk om 5 blanke dames in zijn TukTuk te hebben en moest dit showen aan wat collega-chauffeurs.
Met Karima en Sarah ben ik de dag erna op zoek gegaan naar een nieuw onderkomen voor ons laatste nachtje Jakarta, gezien Six Degrees vol zat. Hierna hebben we genoten van een heerlijke lunch met Javaanse specialiteiten.
De ochtend daarop nam ik de trein naar Yogyakarta. Deze 8 uur waren geen straf, gezien het uitzicht niet te versmaden was. De rit voerde langs rijstvelden, bananenbomen en bergen, zo groen ook allemaal! Tevens ontmoette ik in de trein weer een aardige Indonesiër die me wat tips gaf voor mooie dingen in Yogya en Bali. Met 2 mensen ben ik erna op zoek gegaan naar een hostel. Daar ontmoetten we nog meer mensen, waaronder uiteraard 2 Nederlanders. De nummer 1 toerist op Java, geloof ik. De dag erna zijn we met zijn allen de boel wat gaan herkennen en genoten we van Traditionele Javaanse dans.
We boekten tevens een tripje voor de dag erna. Om 04.00 werden we opgepikt om de zonsopkomst over o.a. de Borobudur te bewonderen. Na de zonsopkomst de Boronudur zelf bezocht met een gids die rijk aan kennis was. De Borobudur is een Boeddhistische tempel, die op de Unesco Werelderfgoedlijst staat en deel uitmaakt van de huidige 7 wereldwonderen. En ik begrijp waarom. Wat een prachtige en unieke tempel. De tempel waar we erna naartoe gingen was ook al zo mooi en staat tevens op de Werelderfgoedlijst. Ik heb het over de Prambanang.
Met Esther en Jolien heb ik de volgende dag een Batikcursus gedaan. De mensen wisten echt waar ze over spraken en waren heuse kunstenaars. Wij hebben het er ook best aardig vanaf gebracht en ik maakte een draak voor broertjes Jonas en Jasper. Wel met voorbeeld overigens, dat ik naar smaak aanpastte. Die avond nam de manager van het hostel mij en een hele groep andere hostelgasten op stap. We gingen uit eten in één van de betere restaurants in Yogya - waar je voor een hoofdgerecht nog steeds maar ongeveer 3 euro betaalde - en begaven ons erna naar een soort plantsoen waar twee bomen stonden. De legende gaat dat al je dromen uitkomen, wanneer je met ogen dicht tussen de bomen doorloopt. Het tv programma Mythbusters legde me ooit echter uit dat mensen niet meer dan enkele meters in een rechte lijn kunnen zwemmen of lopen, vóór ze in circels gaan bewegen. Daar gaat de mystiek. Tot slot hebben we met 9 personen een ritje gemaakt in een met neon verlichtte haan. Deze trapauto was er één uit velen en het blijkt echt een attractie in Yogya te zijn.
Op mijn laatste dag in Yogyakarta heb ik een kookcursus en een zilvercursus gedaan. Een heel leuk vrouwtje leerde me onder andere een geweldige garnalencurry en gesauteerde aubergines, Indo-style te maken. Tijdens de zilvercursus maakte ik een ring, samen met twee lieve Nieuw-Zeelanders.

De volgende ochtend begon mijn 3-daagse trip naar de Bromo vulkaan en Ijen krater. Meteen ontmoette ik al leuke mensen in het busje: de Engelse Emily en Hayley en de Franse John. En waar iedereen van stond te kijken: zelfs een piepjonge Thaise monnik deed het tripje. De eerste dag bestond compleet uit rijden, van 08.00 tot 22.00. Met knetterharde regen en al doodsangsten uitstaand reden we de laatste twee uur de berg op.
Volgende dag moesten we om 04.00 al in het busje zitten naar het viewpoint over Bromo en voor de kleurrijke zonsopkomst. Hierna reden we door naar de Bromo vulkaan. Het landschap verandert daar plots van supergroen naar een uitgestrekte grijze vlakte en daar doemt ineens de Bromo vulkaan uit op. Deze actieve vulkaan hebben we beklommen, zodat we in diens krater konden turen. Enorme wolken stoom komen er uit zetten en het uitzicht vanaf de top is onbetaalbaar. Daarna hebben we de rest van de dag weer gereden naar Ijen. Om 01.00 vertrokken we daar al weer, om op tijd te kunnen zijn voor één van de meest fascinerende en spectaculaire dingen die ik ooit heb mogen aanschouwen: blauw vuur!
Maar eerst de pittige, supersteile klim van ruim anderhalf uur in het pikkedonker naar de top. Gelukkig met gids. Het was superkoud, dus we droegen allemaal vele lagen. Vanaf boven aan de rand van de Ijen krater zagen we 't blauwe vuur al. Toen moesten we nog 40 min naar beneden over rotsblokken klauteren, de krater in. Maar was het waard. We konden superdichtbij komen en wat was dit vuur felblauw zeg. Dit ontstaat doordat zwavel op de bodem verbrandt. Dan naar boven, weer pittig. Het blauwe vuur dooft vervolgens in het licht van de zonsopkomst, waardoor de groene kleur van het kratermeer zich toont. De tocht naar beneden is in het ochtendlicht en laat zien hoe steil de tocht daadwerkelijk was. En ik kan je vertellen dat dit echt ontzettend steil is. Pas rond 07.00 uur waren we weer beneden na dit enorme avontuur.
Na het wat karige ontbijt (een klein broodje en een ei na zo'n urenlange tocht... are you kidding me?), vertrokken we om 08.00 richting de ferry naar Bali.
De bus van Java naar Bali, waarmee we tevens op de ferry gingen, was druk (met krukjes in gangpad), gigantisch heet en enorm krap. Ik moest met mijn benen in het gangpad zitten omdat ik ze voor me niet kwijt kon. Wij als toeristen tussen locals. Een vrouwtje achter me zat steeds aan mijn haar, heel gek.

En nu ben ik in Kuta op Bali, vanwaar ik vandaag al weer verder reis naar Ubud. Daarover meer in de volgende post.
Nog maar kort voordat ik weer naar huis ga. Ik heb er ook wel zin in, na zolang van iedereen weg te zijn en heb zelfs zin om een baan te gaan zoeken.

Liefs