Van The Great Barrier Reef naar plakkerig Thailand

Long time no see... Hebben jullie me gemist? Voor het gemak vul ik dit in met "JA!". Ga lekker zitten voor een enorme lap tekst, maar dat ben je vast gewend van me inmiddels. Ik vat hier dan ook bijna 3 weken samen in schrift. Te veel woorden, maar nooit genoeg. De laatste dagen in Australie zijn enorm snel gegaan. Volgepakt met vermaak wil dat ook wel. Uiteraard heb ik Philip weer ontmoet in Cairns. Dat kon niet missen, gezien we bijna dezelfde reis in hetzelfde tijdsbestek deden. We verkenden Cairns een beetje, dat op zichzelf niet veel te bieden heeft, aten een hapje in zijn hostel en gingen uit in ditzelfde hostel - behalve een hostel, tevens een bar, cafe, reisorganisatie en gaarkeuken. van alle markten thuis dus - met wat mensen uit zijn dorm. Graag ontvluchtte ik mijn hostel, dat er van binnen uitzag als een gevangenis. Wel eentje met airco gelukkig. Verder vanuit Cairns een tweedaagse trip naar Cape Tribulation en het Daintree Forrest, waar ik zou overnachten in het regenwoud. En laat dit nu net haar naam eer aan hebben gedaan. Het regende pijpenstelen en zelfs zo hard dat onze tourguide aangaf dat hij slechts een keer eerder in de 17 jaar dat 'ie als gids werkzaam was hier zo'n regen had meegemaakt. In de nacht ervoor was bijna een halve meter water gevallen. De krokodillencruise starttte op een andere plek vanwege overstromingen. We hebben slechts een babykrokodil gezien, omdat de volwassen crocs zich (helaas voor ons) verder terug de mangroves in trekken, omdat ze daar meer kans hebben op voedsel: dieren die minder ontsnappingsruimte hebben vanwege het hoge water. Maar jeetje, we hebben een heuse krokodil gezien! In het wild! Er waren slechts 4 mensen die zouden overnachten in het regenwoud en dus werd ons een keuze voorgelegd: wilden we doorgaan, ondanks het weer en een kans dat we na een lange rit rechtsomkeer zouden moeten maken of met de kleine kans dat we de dag erna nog niet terug zouden kunnen komen? Of kozen we eieren voor ons geld en zouden we het niet-zonnige dagtripje afmaken met een gedeeltelijke refund van ons geld? We kozen allemaal voor optie 1. En wat ben ik hier blij om. Het hostel lag prachtig middenin het regenwoud en het was eigenlijk vrij gemakkelijk te bereiken, ondanks de hoeveelheid regen. Omdat het op een gegeven moment zelfs droog was, zijn we het strand gaan bekijken, waar het hostel direct aan grensde. Die avond regende het wederom gigantisch, maar het kalmeerde ook en ik viel op tijd in slaap. De ochtend erna ben ik met de twee Amerikanen (Sean en Brian), die ik van deze trip kende, een wandeling naar een lookout point gaan doen. Geweldig mooi en ontzettend plakkerig, want regenwoud is benauwd. De tocht terug over het strand bracht een uitdaging met het doorwaden van regenwaterrivieren, die naar de zee voerden. Tot ver over onze knieen stonden we erin. Om 13.00 uur kwam de chauffeur ons ophalen om de trip te vervolgen. We sloten ons bij de daggroep aan en wie zat daartussen? De Canadese Jamie, met wie ik de Whitsundays heb gedaan. Gezellig dus! Die avond hebben we met een paar gegeten en een drankje gedaan. En toen was daar de dag waarop ik jaren gewacht heb. De dag waarop een droom uitkwam. Ik mocht dan eindelijk het Great Barrier Reef met eigen ogen bekijken en er zelfs snorkelen en een beginnersduik doen. En wat was dit geweldig gaaf! Geen woorden die deze ervaring beschrijven, maar ik zal een beetje een beeld proberen te schetsen. Denk: vissen en koraal in alle kleuren, vreemde vormen en maten, een sterke stroming en zo dicht bij kunnen komen dat je vissen en koraal zou kunnen aanraken. Uit respect doe je dit uiteraard niet! De vissen leken ook totaal niet onder de indruk te zijn van al deze mensen in gekke blauwe pakken (stingersuits, want nog steeds is het stingerseason in Aussie) en ze bleven vlak bij komen. Wij waren des te meer onder de indruk van hen. De duik vond ik wat eng. De stroming was zo sterk, dat het de hele tijd voelde alsof ik afdreef en dit betekende ook dat ik niet zo goed op 1 plek kon blijven drijven als dit nodig was. Gelukkig nam de ervaren duikinstructeur mij en het andere meisje bij de arm en liet ons van alles zien onder water. We zagen zelfs een haai! Nee, gelukkig geen witte;) Na deze topdag heb ik met Nora en Michael, die ik ken van Fraser Island, een drankje gedaan en even gezellig bijgekletst. De dag erna kwam ik ze opnieuw tegen op het vliegveld, vanaf waar ik vloog naar Bangkok, Thailand. Smog hectiek geldkloppers oplichters dieven vies Bijna ondergereden. "TUUUUUUUUTTT!!!" Ga opzij, we hebben haast. Allemaal. Altijd. Het leven is er zwaar; all work en no play. Elke dag opnieuw. Maar wat ik ook zie is de verborgen schoonheid Rust in een tempel Respect voor het Boeddhisme Geurende straten met overheerlijk voedsel, genoeg voor iedereen Gezelligheid en samenzijn Nieuwe vriendschappen worden gebrouwen, herinneringen gebouwd Ook een glimlach doet er wonderen Markten met koksnoot en curry versterken de sfeer. Eclectische expressies; vriendelijk glimlachend lichten ze je op De gang van alledag Als rijke toerist lig je er niet wakker van Wel van de schrijnende oneerlijkheid soms Bangkok, een stad vol verborgen dromen Verlangend naar steeds een nieuwe dag Heb je het beeld? Dat is voor mij Bangkok. Ik heb er leuke mensen ontmoet. Lekker gegeten. De Chatuchak, een van de grootste markten ter wereld bezocht. We zijn naar de Skybar geweest (die uit The Hangover II, een film die ik niet heb gezien) waar we prachtig uitzicht genoten. Het Grand Palace bezocht, een tempelcomplex overladen met goud en glinsteringen. Erg mooi en enorm over the top. We grinnikten er om een Chinees die foto's nam van elk boompje dat er stond. En dat terwijl er zeeen van goud op hem lagen te wachten. Daarnaast was de liggende Buddha super. En reusachtig. En ook weer goud natuurlijk. Maar wat stond ik voor een aangename verrassing, toen ik daar ineens de rust van de stad kon ontvluchten in een tempel. Het respect voor het geloof maakte dat iedereen doodstil was en zowel toeristen als locals mengden zich hier om te bidden of even in en uit te ademen. Een spirituele ervaring. En toen was ik klaar met Bangkok en besloot ik de rust op te zoeken op Koh Tao, een van Thailand's getaways, in de vorm van een heerlijk eiland. Waar je de hectiek van Bangkok nog proeft op de pier, met taxi's die je allemaal op jouw plaats van bestemming willen brengen. Scooters en pick-up trucks boordevol backpackers manouvreren zich tussen de voetgangers door. Andersom nog meer. Crepes met suiker, limoen en koksmelk, pittige curry en halfrauwe hamburgers, ook als je ze terugstuurt en een nieuwe krijgt. Duiken en snorkelen, a boat that rocks, haaien vissen koraal Uitgaan met nieuwe vrienden. Relaxen op het strand met een drankje, kijkend naar mensen die niet zozeer spelen met vuur maar er hun beroep van hebben moeten maken. Triest maar waanzinnig om hen aan het werk te zien en men leeft van de van de fooien, die je dan ook gul geeft. Het vurige filmpje probeer ik op Facebook te krijgen en anders zullen jullie het met foto's moeten doen;). Zoveel indrukken in slechts twee dagen. Koh Tao in een notendop. En dan mag ik het geweldige uitzicht vanaf Turtle Island, alleen te bezoeken met een snorkeltripje, niet vergeten. Jeetje wat een paradijs. Als ik iets in gedachten mag nemen waar ik naartoe zou gaan voor een momentje van rust, dan is dit de place to be! Meditatie? Ik ga daar naartoe. Toen voor een nacht en een dag terug naar Bangkok. Ik mistte op een haar na de trein. Ik werd aangetikt door een soort conducteur die alles regelde op het station aldaar en liet mijn kaartje zien. Hij riep dat ik een andere trein moest hebben en gebaarde me mee te komen. Ik volgde de rennende man met mijn grote backpack, de twee jongens die ik op de ferry had ontmoet beduusd achterlatend. "Die zien we nooit meer te-rug", zullen ze vast gedacht hebben. In Bangkok sprak ik af met de Amerikaanse Sean en Brian, die ik kende uit Cairns, Australie. We huurden een auto met chauffeur (ja zo gaat dat daar) en gingen die daar naar Ayuthaya. Deze stad was van 1350 tot 1767 de hoofdstad van Siam en staat vol met ruines van tempels, die op de Unesco World Heritage lijst staan. Zeer indrukwekkend, evenals het Buddha hoofd dat men ooit in een boom kerfte. Die avond genoten we van drankjes op de Koh San Road, DE uitgaansstraat in Thailand. Ik begon vanaf dan ook een beetje aan de benauwende hitte van Thailand te wennen en voel me niet continu meer plakkerig en zweterig. Ik vervolgde mijn reis en nam de nachtbus (met twee Nederlanders uit het hostel) naar Chiang Mai, om daar Sjoerd te ontmoeten:D Een busreis is zo geregeld, het eten bleek een hele beproeving. Omdat we echter moesten avondeten, kochten we wat snacks bij de 7 11 op de hoek. Ik voelde me avontuurlijk en koos een pinda-ansjovis mix en kaaspopcorn, New York style, whatever dat mag zijn. Nou, dat heb ik geweten en met mij mede-reizigers, die ik lastig viel met deze interessante smaken. De ansjovis mix was zoetig, de kaassmaakpopcorn nog zoeter. Alsof men eerst had besloten zoete popcorn te maken, maar zich toch bedacht en er kaaspoeder overheen gooide. Bij het eerste hapje denk je: "Best oke", bij het tweede hapje al: "Minder oke". De bus stopte tijdens een enorm hobbelig ritje bij een tankstation. Ik besloot wijs om voor veilig te gaan en koos zoute Pringles. Mijn mede-reizigers leerden niet van mijn fouten en kozen dingen als zeewier - wat ik heerlijk vind, maar hij niet - en zoete aardappelchips (wat lijkt gewone aardappel die gezoet is te zijn). Ik heb het uitgespuugd. Nee, geef mij maar die " oude vertrouwde pittige curry en een satay'tje". " Alstublieft". In Chiang Mai zag ik Sjoerd dan eindelijk. Wat gaaf is het om gezellig bij te kletsen en te lachen en om op die manier een stukje thuis te hebben. Die avond hebben we de Night Bazaar verkend en een soort Dr. Fish uitgeprobeerd. Kriebelig. De volgende dag zijn we naar Pai vertrokken, een heerlijk relaxed stadje met een goede vibe. Mensen schijnen er enorm te blijven plakken of willen helemaal niet meer weg. Het hostel was een circushostel, waar mensen oefenden met jongleren met of zonder vuur, koord konden lopen en meer. Het uitzicht vanaf hier was ook top. We sliepen in een soort hutje, wat weer eens wat anders is dan een hostel. Het was een beetje een kampeer-idee. De wc's/doucheruimtes laten zich dan ook samenvatten als volgt: Harige motten, krioelende mieren en net iets te grote kieren. In Pai hebben we een yogacursus gedaan bij Mam's Yoga. Het 67-jarige vrouwtje was er een uit miljarden. Uniek dus. Alles aan haar was tijgerprint, tot aan dr haren toe. Sjoerd en ik: "Oh, dat kleedje is ook tijgerprint." "Oh, haar zonnebril ook." "Oh en kijk haar schoenen." "Jeetje, nu zie ik dat dr haar ook in tijgerprint is." Yup! Ze had het niet op Chinezen en maakte dit op een hilarische, maar zeer racistische manier duidelijk. Ze zou bij elk autoongeluk helpen, maar als het Chinezen waren liet ze ze lekker liggen. Haar woorden. Terug naar de yoga, die overigens dik in orde was. Ik heb zelfs op mijn hoofd gestaan. Zo lenig als het 67 jarige vrouwtje was ik echter niet. Met gemak wrong ze zich in de meest ingewikkelde posities, ons verbijsterd achter latend. We deden voor de yoga een meditatie (ik dacht aan mijn haven, Koh Tao) en kregen een huisgemaakte lunch na de work-out. Die avond hebben Sjoerd en ik wat leuke mensen ontmoet. Dat gaat heel gemakkelijk in Koh Tao, gewoon op de straat bij het avondmarktje dat er iedere avond is. De dag erna hebben we een scooter gehuurd. We verkenden de buurt, bezochten de temple on the hill, een aardbeienplantage, een canyon en meer. En ik ben gevallen. Tegen mijn onderbuikgevoel in reed ik achter Sjoerd aan een zandweg op en hup, daar lag ik. Knie kapot en dus zijn we op zoek gegaan naar iemand met een EHBO-kit, gezien Sjoerd en ik die van ons op onze kamer hadden laten liggen. Ontzettend stom natuurlijk! Nadat een vriendelijke Thai me oplapte, kropen Sjoerd en ik weer achter onze stuurtjes en vervolgden onze weg. Die avond hebben we weer afgesproken met de mensen van de avond ervoor en we dronken Mojito's, die ze in een bar in allerlei smaken hadden. Lychee en aardbei waren voor mij de winnaars. Pai draait sowieso om eten, met heerlijke smoothies, geweldige groenten uit de wok, de avondmarkt vol streetfood en de kookcursus die Sjoerd en ik gister hebben gedaan. En oh wat was dit leuk en lekker. We begonnen met Thai fried rice, maakten vervolgens een sticky rice met mango en hierna bezochten we de lokale markt, waar onze kookheldin ons van alles leerde over Thais eten, kruiden, welke groenten je waarvoor gebruikt, hoe je de meest verse producten kunt kiezen en ze leerde ons wat nieuwe dingen herkennen. We mochten ook wat dingen proeven. Daarna was het tijd weer aan de slag te gaan met de volgende gerechten: Yellow curry met groenten en kip, coconut soup met paddestoelen en kip en kip met groenten en cashewnoten. Nadat we alles lekker hadden opgepeuzeld, kregen we een receptenboekje, zodat we deze waanzinnige gerechten thuis kunnen brouwen:) De laatste avond werden we meegevraagd door mede-cursisten oom een drankje te gaan drinken en af en aan sloten diverse bekenden zich bij ons aan. Een heerlijke laatste avond in pittoresk en relaxed Pai! Ik had de cultuurshock met Thailand overigens meer verwacht. Het openbaar vervoer is over het algemeen erg goed geregeld en de mensen begrijpen je best (soms met handen en voeten). Dit betekent ook dat Thailand niet meer zo goedkoop is en ook dat de toeristen overal zijn. Spiritualiteit zal ik hier niet zoveel vinden als gehoopt, maar ik geniet van alles dat ik mee mag maken en blijf me soms verbazen over de unieke en bijzondere gewoontes die mensen hier hebben. Maar meer verbaas ik me over gekke toeristen. Maar waar het in Australie soms voelde als een grote verkleedpartij, waarbij mensen zich voordeden als hippies, maar niet hun normen en waarden delen en anderen veroordeelden of arrogant bekeken, voelt Thailand eerlijker. Het zal in de lucht zitten of misschien in het eten, maar mensen lijken allemaal oprecht en staan open voor nieuwe ervaringen, goed of minder goed. Liefs